अहिंसा | Ahinsa

(४) “ छा यो हान्ति त हन्ति छागो भूल्वा च खड्गपूत) सुरयं परछोके ही पशवो जच्ठरित्युत” 0 नो महुप्य बकऱ्याचा नाश करितो, त्या महुप्यारचे, पुनैन्मांत बकरा खड्ग घारण करुन हनन करितो. सुरयरानांते ज्या पशूंचा बलि दिला स्या पशूंनीं परहोकीं सुरथराजार्चे हनन केलें होते. सारांश कीं सुरय रामाने पूर्भत जरी पशुहिसा केळी नव्हती. परंतु कदाचित आपण अही धरन चाळली झीं त्यार्ने पशुहिसा केली होती तरी पशुहत्येच भयंकर फळ त्या बरोबरच दाखव असल्यामुळे पशुर्हिपा करं नये हाच पर्व- मान्य सिद्धांत ठरतो. घस राचा ₹ृष्टान्त. याचप्रमाणे बसु राजाचाही दृष्टान्त प्रतिद्ठ आहे. एका वेळीं देवता आणि क्रि यांचा आपसांत वादविवाद पाला कीं ' अन * या शब्दाचा अर्थ * बकरा ! करावा कीं * घान्य १ अर्थात्‌ देवता “बकरा? असा अर्थ करावा अहे म्हणत होते, व त्यावेळीं क्ररपीचे मव ' धान्य ? अर्प आहे अध होतं. या बाबतींत निर्णय काण्याच काम बहु रानावडे सोपविभ्यांत आहे. तेव्हां वसु राजान वम हेच विचारले कीं या बाब्र- तींत कोणाचे काय मत आहे : त्या वेळीं क्रपींनीं तांगितडे कीं अम या शब्दाचा अर्थ देव नरर! असा करत आहेत आणि आम्हीं त्याचा अर्थ घान्य असा करितो. स्यामंतर वछ रामाने देवतांचा पक्ष थंरुन निकाळ दिछा कीं * अन ? शब्दाचा अग * बकरा ? हाच करण श्रेयप्केर आहे. हे असत्य आणि प्पातीपगाचे वचन ऐकून भरपींना फार वाईट वाटलें. त्यांना रानाचा राग आळा आणि स्या सांत त्यांनीं बघु रामाय शाप दिला कॉ या पक्षपाती अमत्य वचनामुर्ळे तूं नएकाळा जाशील, या अरपींच्या शापामुळे बद राना नरफांत पडद्य,