सुत्तनिपात | Suttanipat

(२९) घनियसुत्तांत (२) ही असाच एक सुंदर संवाद आदहे, आशाधघारक य इर्तव्य- दक्ष पल्नी, मुंदर, निरोगी मुर्छे य ल्यूप गुर्रेदोर्े ज्यान्याजवक् आदेत अधद्या एका गवब्याची व उलटपक्षी निर्धन थ धरदार नसलेल्या, मठस्या, अश्ा इद्ाची तुलना कृम द्वा भटक्या बुद्ध देखी मुस्ती अयूं, शकतों अर्स दांखबिलें आदे, या अर्किचन छुद्ाला कसलेंद्री बंधन मयन तो फोणाचाही दास नाहीं, स्वतःच्याच निपम्नद्दी मनामुछें स्वत/्वाच मालक बनस्ग भहें, मुलामुद्ठें तो हुरक्बून जात भाहीं किंवा दुःखामु्े गांगह्मद्दी जात माही कारण तो निदपाधि (अलितत) अखा आहदे (६) गौतमयुद्धाविषयी्ची तीन आख्यानें :--- पब्दज्जा ( २७ ), पधाव (२८ ) य साछक ( ३७ ) हा सुनांना एक विशिष्ट महृत्य आददे, ज्यान्यांदन घुद्चरित्राची निर्मिति होऊं शकेल भशा एका विशिष्ट जुन्या धार्मिक आख्याना्ें अवशेष ह्ांत दिसतात, नाव्क- मुत्तांत घुद्धाब्या क्षन्मानंतर लगेच घडलेल्या एका घटनेची हकीकत आहे, पूज्य असित, बुद्धान्या जन्मामुझें आमंदित पझालेल्या देवांना पाहून, - दुद्धी- दनाच्य दरशरीं मुछागय प्रातण्याररितां आशय, सुह्यमा पाहुन त्यामें भविष्य धर्ताविें की, हा सबंध जगाचा धर्मगुर होईस'?, घुद्ध ज्या वेब्ेस अशा रीतीने घमसुरु दोजन घमचक चले फरीर स्यायेलेस आपण जिवयन्त अशाणार नादी ह्यातदर स्पाडा बाईट बाटलें, म्हणून त्यानें आपला भाचां नाठक याछा घुद्धाचा शिष्प होष्यास सांगितलें, अशा तन्‍हना कथामांग हा मुत्तान्या पहिल्या भागात महृणजे धत्युगार्थेत आह ह्याच मुत्तान्या डत्तर भागात 'मौनेयां (७०१ पासन युदें) सांगितर्ले आदे बालउद्धाविष्यी ही पौराणिक कथा आदे व त्पांत चुदयाची चमत्कार दारगविष्याची शक्ति बार्गिलिली आह. पब्बम्जासुत्तांत बुद्धाच्या ग्रमन्येची दर्ककत आई, आपकें घरदार सोहन मगधघ देशांत दहिंडत असतां तो मगधाची राजघानो, राजद, येयें आछा. भगध देशचा राजा बिंश्सार “यानें चुदा्ची भेद घेतटी व आपस्या दरघारी राहष्याम जिनविर्ले पण बुदानें ते नाकथूल केले व आपतें ध्येय गांठण्याकरितां अवश्य ते प्रयनन करणें प्रात आदे अमें सांगृढ हो निषूत ग्रेछा, पधानसुत्तांत मार ब गौतम यांवें संमापत्र झाहे गतम,