श्रंद्धाजळी | Shraddhanjali

दघीदास गांधी ११ खेरीज सर्व कपड आम्हा काढले सवांच्या परिचयाचा “' नंगा फकीर ' दिस लागला मग मात्र आम्हाला रहावेना ते गुडघे, ते हात, ठराविक ढर्बीभ मिटलल बोर, ते पाय सारें सार शाबुत होले. शरीर मसाल्यात चाळून ठेवण्याची कल्पना मोह पाडील होती परतू हिंद भावनला तें सहन होत नव्हत बापू्जीनी त्याबद्दल आम्हाला क्षमा वरळी नसती बृत्तपच्नात सविस्तर आणि ब्रिनचृक अहवाळ आले असला मत्यु तांब उवाच आठा काय याबद्दल अनेकार्नी माझेकडे एच्छा करेठ1 आहे त्या दिव्या सा[यकारळी पाचे वाजून दहा ॥मॉनटानी साधेल आपल्य यलातून बाहेर पडले उजवीकडे मसु व डोक आभा याच्या खाद्यावर टात ठेवून ते चालळे हाते बागेच्या पायऱ्या वढता चढता ले म्हणे “आ. उद्मार झाला * पाच वाजून जाईला त सरदाराच्या बरोबर बालत ब्रसेल होलि व नहम! प्रमाणं १ भिनिटांचा आराम न घेता प्रार्थनेसाठी चालले होल. उतक्यात त ठसम कून तरी पुढ आला व त्याच्याजवळ आला इलसराप्रमाण तो. नमस्कार करीत आहे किंवा चरणघूलि घेत आद अस वाटन मनने त्याल दर करण्याचा प्रयत्न केला पण तो झटकन आला व त्याने तान वेळा गोळर!, साठव्या माधीजींना सर्व गोळ्या छातीवर उजव्या बाजूस झछागन्या ' पडताच आभाहि पडल पण त्यांचे डोके तिने कसब्रप॑ माडीवर घत गाथाजींनी “*' राम राम '' म्हटलेले त्यानी ऐकले. द:खातिकायाचं स्त्रपु ' कपाळावर हात बहव्रीत असतां त्याचे प्राणेत्क्रमण झाले त्याना घरात नण्य, पर्वी पाच मिनिटात हा प्रकार झाला असावा मग अधार पडला त्या रात्रीं बापूंच्या भोवली सर्व मंडळी बसला असला प्रार्थनापूण अ! करणा्भ पण बालिद्पणे मी आशा करीत हातो. मला बाटे काहीतरी होर च सूर्योदयापूर्वी प्राण परत येतील. मग जसजसा वेळ जाऊ लागला व त्या-) निद्रा संपेचना तेव्हा मला वाटूं लागले का आता सूय उगवलाच माही तर ५! होईल. पण फुले आण,वीं लागलीं व आम्ही त्याच्या अतिम लाची तयार कर लागले