आंधळी कोशिंबीर | Aandhalii Koshinbiir

द्र मंगलाः- (आपल्या खांद्यावरील लीलीच्या हातावर थोपटून) तुला ? तू अजुनि लहान आहेस, लीले. लीलाः- लहान १ सतरा वर्ष पुरी झालीं मला, ताईसाहेब ! म्हटलं तुझ्यापेक्षां अवघी तीनच वष्ीनी लहान आहे मीं | मंगळा:- (बळेंच हंसून) अगगग ! खरंच कीं ! आमची लीली केवढी मोठी झालीय आतां ! तिला आतां सगळं कळतं ! लीलाः:- कळतंच मुळीं ! तुला त्रासदायक वाटणारे विचार रमाकाकूंच्या श्रीकांतासंबंधीं असतात हें ठाऊक आहे बरं मला ! (मंगला चपापते.) मंगलाः- (आवेगाने) लीले, लीले, काय बोलतेस हॅ? पुनः कर््घीं असं बोळ नकीस हं! (थकलेल्या स्वसांत) हंड ! ते-ते-स्वप्न होतं एक ! पण आतां ते संपलं ! ऐकलंसना लीले, ते आतां संपलं ! लालाः- पण कां संपावं, म्हणते मीं १ तूं अविवाहित आहेस, श्रीकांतहि अविवाहित अहित. मग अडलं कुटें १ त ७ मगलाः- (क्परियांतर करीत) हो खरं, लीले, तें स[ागर- सरितेचं गाणं म्हणण्याचा आग्रह करीत होतीस ना तूं मला काल १ तें म्हणून दाखवते हं तुला आतां. लीलाः- ताई, ह तूं मुद्दाम विषयांतर करते आहेस बरं कां. मंगलाः- गाणं ऐकायचंय्‌ ना तुला लीले १ लीलाः- पण ताई, हात, तोंड धुऊन चहा तरी घे आधे. मंगला:- घेते अंमळशाने. रोज सकाळी घड्याळात्रर एक डोळा ठेऊनच चहा, आंघोळ, जेवण भाटपावं लागतं ! आतां जरा चेनींत बसते ग थोंडा वेळ. (आळस देते.) लीलाः- मग गाणं भ्हणायचा त्रास नाहीं कां तुला वाटणार १ मंगला:- गाणं म्हणायचा अन्‌ मला त्रास १ लीले, विसरलीस तूं १ गाणं म्हणणं म्हणजे माझा मोट्यांतला मोठा आनंद ! अन्‌- लीला:- अन्‌ काय ताई! मंगलाः- अं- अं- कांही नाही ग ! बरं, पण गाणं म्हणूंना तै १ लीलाः- आज मोहंच नवल म्हणायचं ! पुनः पुनः आपण होऊन आमच्या लाजाळु भन्‌ अबोल ताईसाहेब गाणं म्हणूं कां असं विचारताहेत मला ! (हसते, पण मंगला हंसत नाहीं.) ताई, रागावलीस मीं मस्करी केली म्हणून !