कमळ पराग | Kamal Paraag

रे प आह्ा प्रप तसच वीय कवर्ना तो आपल्या गाइल गले वैभव गाउनी स्फुरण तो य॒ष्मन्मना देइल या उत्तेजन हो कवीस, न करा गाणें तयाचें मुके गाण्याने श्रप् वाटतात हलके हेंही नसे थोडके ( केशवसुत--कवितेचें प्रयोजन ) तथापि कवि आपल्या नादांत यगुंगच असणार. या सांधकालाला अनुलक्षून प्रो. पटवधेन यांचे उद्गार ध्यानांत घरण्यासारख आहेत ते म्हणतात:-- ““ महाराष्ट्राला गेल्या वीस वपषरीतल्या लौकिक संसाराचें व हालचालीचे निरीक्षण करणाऱ्यांच्या एक गोष्ट लक्षांत येईल ती ही कीं, महाराष्ट्रांतल्या चळवळींना, हालचालींना, विंचाराविका- रांना, चेतन्यव्यापारांना एक केंद्र नाहीं... . . . महाराष्ट्राच्या हकिक आयुष्याची घडी विसकटलेली आहे 1 काव्यरचनस व काव्यास्वादनास जी एक प्रकारची स्थिरता, स्वास्य अथवा शांति समाज/ंत असावी लागत ती तशीं नसल्यास रासिकता मंदावते व यांतच कवितेच्या अभिरुचांत जुन्या नव्या वळणाचें संघषेण उप्तन्न झाले तर नूतन कवितेच्या आवडीनिवडी- बद्दल तीत्र मतभेद उप्तन्न होतो. गायन हें मनुष्यास स्वाभाविकच प्रिय आहे; परतु अनभिज्ञतेमुळें इंग्रजी रासिकांस हिंदीगायन मोहक वाटत नाहीं. व हिंदी शसिकांस इग्रजी गाणें तहीन करू शकत नाहीं. चिर परिचयानें नवें वळण आपल्या आंगवळणीं पडते व नव्या पद्धतीची कविता आवडू लागते.