स्मृति चित्रें | Smriti Chitre

खाल्ात मुरुड कानोला* ९ बसून भ्हावीबोवांनीं आपला नाशकाचा प्रवाप्त सुखानं केळा ब आम्ही गोविंदरावसासांच्या दारीं पार्थीं पायी येऊन डर्भी राहिलो. आमरे स्वागत स्तब्थपणेच झालें ! दोनचार दिवस घरांत सुक्‍्याचें चत होतें. मग हळू हळू आत्याबाई्चा उ्वाळायुखी पेट घेणार अशीं चिन्हें दिसूं लागळीं च बेवटीं अं व्हावयाचे थं झाळेंच. मामाहि आतां आत्याबाईसारखच बोळ. , लागले. संसारात टिळररचे लक्ष नाहीं असे दोवार्च म्हणण, शेवटीं टिळक स्पळे च मझा दोहन निघून गेले, गेगापुरापर्यंत ते अगदीं जोरान गेळे. पुढे गाते कमी झाली. वाटत भेटे गोपाळभट. हे' जळालपुरचे आमजोशी. त्यांच्या अत्याग्रहावरून आपला राग दिसरून टिळक जळालपुरळा परतले ! द्या वेळेक्ष माझे वडीळ थंघु केद्रावरावमाम! ह्योनीं टिळकार्चे स्वागत केळे, “ बा? खाह्लांन पुन्हा भुरुड कानोळा १” “हरे, मी दुर्दे येत होते! गोपाळभरांने मळा आणल !? अग अग म्हशी मला का ग नेशी असच झालं म्हणायचं! टिळक हसले, त्याचे भेव्हणेहि हसले, पण ह्यानंतर आम्हांला जळायपुरास फार द्विवस राहाणे दाक्य नव्हेते, जावयाचे संसारांत लक्ष नाहीं, हे दिकत श्राद्ध घऊन सब्यअपसव्य करीत बसण्याची वेळ आळी आहे, वगरे आत्याबाईचे शब्द दुसऱ्याकडून टिळकांच्या यानीं गळे व जळाळपुर सोहून नाशकास जाण्याचा पुन्हा विचार ठरला. विचार अमळात आण्यव्यास टिळकांना फारसा बेळ ळागत नसे. लगेच स्थानी नाशिशचा रस्वा घरला च ते नाटिक येथें पेचतटींत उतरळे. पुर्दे काहीं दिवसांनी स्थानीं तेथ एक खाजगी इम्रजी शाळा काढली व आमचा संसार अशा रीतीनं सुरळीत सुरू झाल्य.