रत्नकरण्ड - श्रावकाचार | Ratnakarand - Shrawakachar

क वः ~ ~ ---.. ५ এ ১৩০৭ চা (९) ^ र २५ अ ६० का हर क्र কক 3. गम क पद्म कौं नकते फिल्येक राजीची नहीं * वर्मान्तं ' नैम षिण करभार अंदित: कंदेक ब॑रूत ‹ सातिकर् ' नांवाचा एक राजा शेता. याशिवाय श्रवणवेकगोलन्यां शिलालेखावरून ( नं. ६४ ) श्रीभद्रबाहु श्रुतकेवर्लीचे शिष्य चेंद्रगुप्त; चंद्रगुप्ताचे शिष्य प्मंनंदी अथवा कॉडकुंदमुनिं; त्यांचे शिष्य उमास्वाति अपरनाम गृद्धू- पिच्छाचार्य व त्यांचे शिष्प बलाकपिच्छ जरा महान्‌ आचार्ान्या वंशपरपरेतील ते हेते यात रोका नाही. । याप्रमाणे स्वामी तमन्तमद्राच्या पितृकुछाचा व गुरुकुछाचा जरी निश्चित निर्णय करतां येत नसत, तरौ या गौणब्रा्बीकडे दुर्लक्ष करून त्याच्या गुणांकडे पाहूं जातां, ते जैन आचार्य परंपरेंतील अत्यंत मोठे व कीर्तिमान्‌ आचार्य होते याविषयी शंका राह्मत नाहीं. त्यांची कॉर्ते वयाच्या गुरुकुल अथवा गणगच्छाहून अधिक होती. व्या कीर्तीनें पितृकुरलाहि उह्ुधिक হী. म्हणून योग्य साध- नव्या अमारवीं त्यांच्या गुरुकुरचा शोध न खगा, तरी त्यांनीं स्वतःच्या गुणसामभ्यनिं धर्माची व समाजाची जौ सेवा केटी आणि स्वतःभोंवती जें वैरिष्टधप्रूणै वल्य निर्माण करून धेत त्याचा विचार करूं. युणपरिचय श्रवणबेल्गोछ शिलालेखांत «८ गुणतो गणीश्चः ” असे एक विशेषण জালা दिलेलें अहि, सावरून गुणांच्या अपेक्षेनें * गणीश ' म्हणजे सघाधिपति - आचार्याचा ईश्वर असा अर्थं निघतो, “ सम॑तभद्र ” म्हणजे जंतर्बह्य सर्वत्र मदस्वरूपी, भद्र शब्दाचे कल्याण, मगर, दम, ज्येष्ठ, साधु, मनोज्ञ कषेम, प्रसन व सानुकम्प इत्यादि अथे होतात. अर्थात्‌ सम॑तभद्र ই इतक्या सर्वं अ्थनिं सार्थ नाम होते अते महणं लागते, भद्रपरिणामी, वरनाक्‌, भद्रन्यबहारी, भद्रदर्शन, भद्ार्थ, मद्राछोकी अशा समंतभद्वाकड़े जे छोक़ येत ते भद्र परिणामी होवून जात. म्दणूनच॑ कदाचित्‌ दीश्षासमेयीं আলা অনলমহ্র অর্ধ नांव হিন্ট নষ্ত असाबें, अथवा नंतरहि गुणांवरून ই লাখ নান मिनत भसा, ते मोठे योगी, त्यागी, तपस्वी व तच्चक्ञानीं होते यात मुलीच शंका লা, হন: ত্যালা- नम राहुन इतरांचें अज्ञान नाहीसें करीत. जैनघर्म ब जैन सिद्धान्तांतील अंध्यामवादाचे ते २ मर्मज्ञ असूनहि तर्क-व्याकरण, छंद-अलंकार, कात्वकोषादिक व्यावहारिक विभागांतह्ि पूर्णतंयो