खेड्याचें बंड | Khedyache Band

भाव आहेच बो् ? ॥ वेछेपायून चालन आछेले जे आपले संस्कार व आपसातले सबंध बहेत त्याच्या आधारानेच प्रत्येक जय चाछुन राहिछा आहे. प्रत्येक जण दुःखी आहे, चिताग्रस्त आहे, पण आजपयंतच्या परिचित भमुरक्षितेतच मुरक्षि- ततां मानून वष्र आहे. म्दणून वदखत नादौ एव्देच नन्हे, तर वद करण्याच्या प्रदनाचा विचारहि तौ करीत नाही क्वा असेहि असेलकी जो दला आहे स्यात वदट करण्पाचौ शक्ति नाही घाणि जो दावतो भाह व्याला बदल करण्याची इच्डा नाही. वाते की जण्‌ काह ग्रामीण समाजात वदरण्या्ी दाक्तिच राहिली नाही. खरोखर, सेडंगाव म्हणजे ससे एक स्यान नाले आहं जेे प्रत्येक जण यापा बापण एकटा जगतो आणि आपटा ञापण एक्टा मरतो आणि जोषयंत जगतौ तोषयेत्‌ दुसन्याला मियद्रत करण्याचा प्रयत्न करतो. आजच्या गावात वधुमाव नाही, कोणी दुम-यावद्‌ल विचार करीत नाही क्वा सर्वानी भरून सामुदायिक रीतौने सर्वास्ाठी काम करण्याचो वृत्ति नाही. एकदा 'पच या इग्रजी बृत्तपत्रात एक व्यग-चित्र आलछे होते एका कद गल्लोब्या झोवटी दोन टोकाना दोन घरे आहेत दुसन्धा मजल्थावर दोन्‍्ही बाजूला दोन खिडक्या आहेत दोन्ही खिडक्यामधे एकेक मनुष्य उमा आहे. दोघेहि वाकून हात पुढे करताहेत, जसे काही हाताला हात मिछवू पहाताहेत चरीरे वाकलेली, हात पुद्दे केले आहेत, बोरदें ताणछो आहेत, एक हात दुस-या हातापर्यंत पोहोचू शकंत নানী, লিলক্ষাহান चित्राच्या खाली लिहिले होते त्याचा मथंः “पूवं माणि पर्चिम दौन्‍्ही कधी मिद्टणार नाहीत. आज जवद-जवकछ दर दोन गावाच्यामधे, { एका } भावात दर दोन कुटुवात, व पुष्कछशा कुटुवात दर दोन व्यक्तीमधे हैं चित्र टागले जाऊ शकते., आपआपसातील चढ्ाओढ, अविश्वास শান অধান याच्या ज्ञौक्यावर बसून गांवातीठ प्रत्येक मनुष्य झोके खात आहे आपल्थाला कोण झोके देंत बाहें हे त्याछा समजत नाही. कोठपयंत सौक्े खवि लागतील हेहि त्याला माहीत नादी. नेहमौच ज्ञोके खात आला आह म्हणून तो आजहि झोके दात জাই एवच.