मयसभा | Mayasabha

भै सरदहीवरीक दंगर । विचारांत पडले, नैतर ते उठून ब रमेशची पाठ थोपटून म्हणाले *“ रमेश जा. इश्वर तुझें रक्षण करो, नीट हुषारीन वाग, व कँपांतील शक्‍य तेवढी क्षास्त मशळी घेऊन जा, आजच्या हालचालीची सर्व जबाबदारी भौ आपल्या शिरावर घेत आहे. दुझ्या मागोमाग मीही पण उरळेळे कोक घेऊन येतोय. ”* कृप्टर खाहेबांना लष्करी खलाम करून रमेश झटकर तेथून परतला, अला ब्युगूल देण्यांव भाला. रमेशला अत्यंत चाइणारी व त्याच्या आवास जीव देणारी बरीच मंडळी त्या कॅँपांत होती ती सर्व त्याच्याबरोबर निघाली, यावेळी ते दरवडेतोर दिसेनासे झाले होते, त्या पहाडावर बर्फ पडले असल्यामुळें त्या पहाडाचा देखावा अत्यंत रमणीय असा होता, इतर बेळ असती वर रमेशने त्यावर एखाद काब्य केलं असतं पण आजची वेळ तकश्षी नव्हवी, त्या पांढऱ्या श्रुश्न डोंगरांत कांही काळ्या व्यक्ति दिसतात कां काय हं ठो निग्छून पहात होता पण त्याची इच्छित वस्तु त्याला द्दिस्लेना, तो अगदी डॉगराच्या पायथ्याशी आला तेव्हां त्याला कांही थोडे दिले, त्यामुळें त्या अनुरोघाने तो आपल्या लोकाखह् निघाला, लवकरच त्याला ते दरवडेखोर डांगर चढत असतांना दिसले, त्या पकडलेल्या दोघांवे उलटे हात बांघून त्यांना जवळ जवळ ओढ़ीतच दे घेऊन चालले होते. पण त्या दोषांच्यामुळें त्या दरवडेखोरांचा चालण्याचा देग बराचसा कमी होत होता. ते लोक खाघारण टप्यांत येतां रमेश एक बार हवेंत उडवला त्याबरोबर त्या लोकांची हालवाल जोरांत युरू काळी, आतां त्यांनीं आपल्या जाण्याचा क्रम बदलला; पूर्वी जे कैदी अगदी पुढे होते त्यांना त्या लोकांनी आतां मार्गे ठेवलें व आपण खर्वजण त्या दोषांच्या पुढून चालळे, हेतु हा की खालच्या लोकांनी शोळी क्षाढह्याह या दोघाना प्रथम ती लागावी. स्या दोषापैकीं ती खरी तर अगदी दमून जाऊन तिला आतां इक पाऊलही उचलण्याची द्यक्ती राहिली नव्दवी पण त्या निय छोकंना त्यांची काय पती होती ! त्यांनीं विळा गुराप्रमाणें ओढीत चाळबिली, तिचे होत अखलेळे हाळ रमेशाळा पहावेनात, अथाप त्या लोकॉदःच