हिंदोळयावर | Hindolyaavar

हिंदोळ्यावर अवित कपत कती फिक चतेचा “ शाम, फुलाच्या पाकळ्या काधू नये अं. ” क. आ अकरा आवी आ आतच आत आण खन त त अहा आ “ नये ” म्हणत शामनें एकेक पाकळी तोडलीसुद्धांः “ ताई ! ” अचलेनें दचकून मागें पाहिले. “ अगबाई, किती दचकले ! चच्‌च्‌ शाम, कुस्करलस ना फूल छकदांचं १ तुमचा सुलग अगदीं व्यतीपात आहे. बाई. *” भाऊसाहेबांना उद्देशून अचला म्हणाली. “ थोडासा मावशीच्या वळणावर गेला आहे. ” “ होय का रे ग्ुलामा १” शामनें कांहीं न बोलतां “ होय ” असें मानेनेच उत्तर दिलें. दोन पाय पसरून पाकळ्या तोडण्यात तो गढून गेला होता. शब्द खर्च करण्याइतकी सवड त्याला होती कुठें १ “ भाऊसाहेब, तुम्हीं जा घेऊन स्वारीला. आतां मी जातें. ” “ नको बुवा. मी जातों आहें दुसरीकडे.” “ असं काय हो १ अजून सुद्धां लाजतां कीं काय मुलाला घ्यायला १** “ हटू, लाजायचं काय त्याच्यांत १ * “ खरंच, माणिक सांगत होती मला, कीं शाम दोन महिन्यांचा होता तेव्हां ती माहेरी होती. आणि एकदां आसपास कुणी नाहीसं पाहून, ठुम्ही शामला हातांत घेतलं आणि इतक्यांत काकू आली न्‌ म्हणाली, “ अग बाई, सुलाचं कौतुक चालळं आहे वाटतं १” तेव्हां ७