शैशवदूत | Shaishavaduuta

शेशवदूत डे रंगछटाहि अशा अलगद बदलत होत्या कीं, रंगाची एक छटा संपली केव्हां आणि दुसरी सुरू झाली केव्हां ह्याचें भानहि उरू नये, रंगांच्या दुनियेतील तो एक खप्त-प्रवास होता |! आकाशांत इंद्रवनूचे रंग सांडले होते, तर भूम[त्रर हरित तृणाचे दशावतार बिलसत होते, शेतांच्या मध्यभागीं कोंबळ्या गवतांचा पिवळसर हिरवा, शेतबांधावरील तृणाचा निळसर हिरवा, प्रौढ तृणाचा निव्वळ हिरवा, कटिशिखांत पल्लवित झालेल्या वृक्षांचा काळसर हिरवा; अशा कितीतरी हिरब्या कळा रसरसून आल्या होत्या, तशांतच भेघांच्या करसंपुटांतून खवणारे ऊन तल्या हिरवळीवर पडल्याने त्या हिरव्या कळांना विलक्षण तजेला आला होता, जणूं कांही त्या हिरवळीच्या खरूपार्थ भूमीचे *भेणाहुनी मऊ? असलेले संत-अंतरंगच प्रकट झाल होतं | ग्रीष्म क्रतूंत हीच धरा किती रुक्ष आणि भकास वाटत होती ! ठायीं ठायीं पडलेल्या भेगांनीं तिच्यावर बृद्धत्वाची अवकळा चढली हती, परंतप ग्रीष्मानें तिच्यांतळा सगळा रसच शोषून घेतला असल्याकारणानें तिच्या ठायीं मार्दवाचा की पुन:संभव होईल कीं नाही, ह्याची कल्पनाहि करवत नव्हती, परंतु तरीह्े ती घरा---घारण करणारी---असल्यानें वर्षात्र्त्‌चा पदस्पर्श होतांच तिचा * अहल्योद्धार ? होतो आणि “का भूमीचं मार्दब | सांगे कॉाभाची लवलव ।? ह्या ज्ञानेश्वरांच्या उत्तीप्रमाणें तिच्यांतली सारी मृदुता हिरवळीच्या रूपाने बाहेर प्रकटते, क्रताचा पुन्हां एकदां प्रत्यय येतो, ह्या हिरवळीचे सौंदये जितकें दशनांत आहे, तितकेच तें तिच्या स्पशातहि आहे, * हिरवेंगार ? हा सामासिक शब्द ल्या