धर्म विवाद स्वरूप | Dharm Vivadswaroop

ज़ चदेवता ह्या नावाच्या ग्रंयापर्थ्ये त्रस्वेदातील सर्व मंत्रांचे पि दिडेले आहेत. “च्छम्वेदमखिले ये ही द्रष्टारी मुनिधुंगवाः । तदचुक्रमणा थाई नम्यमि परमेश्वरी ॥” ह्यावरून प्रत्येक मंत्राचा कती फोण आहे तै स्पष्ट दिसून येते. तयापि ह्या चचनावरूनच काहीं आक्षेप उत्त्पन्न होतात त्यांचा येथ विचार करूं. येथ मेत्रद्रष्टे अ विशेषण क्रहपींना ल्मवले आहे. मंत्रकत अर्ल विशेषण साथे नाही म्हणून कपि दे मंत्र रचणारे नसून फेवळ डश्वरी प्रेरणेने ह्यांना मंत्र दिसे अरे कोणी म्हणतात पण त चूक आहे. त्या क्रपीला मंत्रकती म्हणा किंवा मंत्रद्रष् म्हणा, त्या क्रह्यीच्या तोंडून तो मंत्र इतरांस फळला ई उड आहे. आता तो मंश्र त्याने स्पतः बुद्धीचा उपयोग करून रचला किंवा त्याच्या घुद्धीच्या व्यापास- शिवायच त्याला कळला ह्याचा विचार करू लागले तर मारणे दिलेल्या येदांतील व पुराणांतील स्पष्टायैक वचनाप्रमा्णेच वेद क्रधींनी आपल्या उद्धीनेच रचले अहं म्हणावे लागते, शानकीर्न योजलेल्य मंत्रद्रश हा जये दाम्द आहे त्याचाही अये मंत्रफवी असाच होतो; कारण दशन दहीहि मनुष्याची एक क्रियाच आहे. कोणताहि मदुप्य ग्रॅम करताना स्या अम्यात घालावयाचा अर्थ प्रयम आपल्या बुद्धीचे पाहदो म्हणजे ठर्शवतो च नंतर त्याछा वाक्याचे रूप देती, एकूण भंत्रद्रश् या दाव्दयोलनेवरूतर