शुभ मंगल | Shubha Mangal

शश केवळ घरासाठी ! “ प्राझे शब्द कीं काय!” मित्राने हसून जिव्हारी जखम केली! मी ओठ आवळून विचार करू लागलो,---ही काय विक्षिप्त अट ! शै ग्र शः ओहो, वाहवा ! वाहवा! नुसतं ल्य़ झालेले आहे ह विसरून गेले, तर माणसाला इतका मान मिळतो, इतकी आपुलकी प्राप्त होते, इतका घरोबा उत्पन्न होतो, हें पाहून मल्म अचल्यद्दी तुच्छ वाटायल्य लगली ! आमचे घरमालक भय्यासाहेब शेंडे यांचा पूर्वीचा उग्रपणा कोटॅतरी पळून गेला होता त्यांच्या त्या पांढरट मिश्यांच्या झुबक्‍्यांतून आतां! ताम्हन फरशीवर पडले कीं जसा आवाज होतो तसा हास्याचा कठोर ( माझ्या दृष्टीनें ) ध्वनी उमटू लागला होता... दुसरेच दिवशीं, माझ्या खाण्यापिण्याची चौकशी करून भय्यासाहेब देंड्यांनीं मला 'चहाला बोलावले, शेंड्यांची खुषीने हालणारी शेंडी पाहून मल्य भय'च वाट[यल लागलं ! आहे तरी काय म्हाताऱ्याच्या मनांत १ “ ह आमच कुटुंब. ” ते म्हणाले, मीं वर पाहिलं, काळ्या रंगातून भुवयांच्या रेषाह्दी नीटशा समजत नव्हत्या, डोळे अद्यंत मंद, केस कसे होते नीट लक्षांत येईना; कारण कपाळ संपलं कुठें अन्‌ डोकं सुरू कुठें झालं ह काळ्या वर्णातून माझ्या बुद्धीला 'वटकन्‌ आकलन होईना... .इतक काळं मनुष्य मी पांढरपेक्षांत प्रथमच पहात होतों, यांत शका नाहीं. तेवढ्यांत म्हातारब्रोवा उद्गारले, “ बर झाले दुम्ही आलांत ते! उद्यां कृष्णा येणार, सोबत होईल चांगली. कृप्णालाही एकटंएकटंच वाटत होतं आजंवेरी--' “ कृष्णा ! या जोडप्याचा एकुलता एक मुलगा असेल! ? मीं मनांत म्हटलं, नंतर मोठ्याने विचारले, “ त्याचं शिक्षण किती झाले आहे १”? “: ज्युनिअरला आहे...फार फार हुषार आहे. उद्यां पहाल्च ठुम्ही | स्नेह जमेल तुमचा. हो, दुम्ही कुणालाही आवडाल असेच आहांत अमर !”