मानारचें आखात | Maanaarachen Aakhaat

दोन अभिप्राय (१) हल्लीं मु. नाशिक. ता. २८-८५-३० रा. नाथ निफाडकरांच लघुकथ्रांचे पुस्तकावर अभिप्राय देण्याचा माझा अधिकार न हीं हॅ मी जाणून आहे. रा. निफाडकर यांचे झणण्या- वरून या लहानशा पुस्तकाविषयींचं माझं मत व्यक्त करण्यचें मी घाडस कळ आहे. र प्रस्तृत पुस्तकाचा आदि अंत “ मानारचे आखात ** व हुकभट्टुकुम १” या दान कथानकांनीं करून, त्याच कथानकपात्रांनीं, ग्रंथाची प्रस्तावना व उपसंहार, ग्रंथकत्यानें विद्याप चातुरयानें साघला आहे. पुस्तक विद्ष आत्म- प्रत्ययानें लिहले आह, हें आरंभकथरच्या कथारंभावरूनच दिसतें. अथात लखनकोदाल्याविषपयीं वाचकांचा व लग्काचा मतभेद झालाच तर, “ तान्प्र- ति मप यत्न : ? या उक्तीनुसार ग्रंथकलाने वाचकांनां माकळीक देऊन, स्वत:ची सोडवणूक करून धतलीच आहें “एकाच युणदापाचं द्वॅद घऊन, त्यावरच लखनकलेचें कोशल्य खच कलें तर तिला लघुकथा ह्मणण्यांत हरकत नाहीं; ”” ही प्रंथकत्यांची व्याख्या बरोबर किंवा चूक आहे, हें प्राहण्याच्या भानगडींत न पडतां, या व्याख्येच्या कसोटीला प्रस्तुत लघकथा उतरतात किंबा नाहीं, हेच वाचकांनी ठरवावे; असा ग्रंथकर्त्यांचा आद्य दिसतो. “ लघुकथांत लखकाला पसारा मांडत यत नाहीं; ?” ही लघुकथांची, रा. निफाडकरांनीं सांगितलेली खणगांठ, प्रस्तुत कथामाळंतून उत्कृष्टपर्ण निददीनास यते. व्यक्त भाग थांडा, व अच्याहुत बराच असला तरी व्यक्तापासून अध्याहृताचा बराय लवकरच होता. वाड्ययसंवकांच माहात्त्य सिद्ध करण्याकरता, कांद्दी गोष्टी आहेत तर॒कांहींमधून सामाजिक प्रश्नांची प्रच्छन्न चर्चा आहे. कांहींतून वास्त.