नाकेबंदी | Naakebandi

खोलीचे दार तिने धाडकन लावून घेतले आणि वळकर्टीच्या ढिगाऱ्यांत तोंड घाळून ती रडूं लागली. दुसर काय करणार होती? नि कोण एकणार होतें ? काय करायचे ! केवढा प्रश्न होता? आणि कांवेरीसारख्या खेड्यांत वाढलेल्या एका आहोक्षित मुलीनें तो कसा सोडवायचा !? त्या घरांत राहाणं धोक्याचे होतें. रात्रीं काय होणार होतें कोण जाणे ? आणि तसें झालेच तर !? वेड्या नवऱ्याची पत्नी नि उर्मट दिराची रखेली...म्हणन राहाण्यापेक्ष: जीव दिलेला काय वाईट? पण जीव असा सुखासुखी थोडाच देतां येतो ? आणि जाव दिला तरी त्याचें इनामदार मंडळींना काय होतें ! कावेरीवरच कांहीं तरी बालंट आणून ते आपली अब्रू साफ करूं शकले असते. जाव तरी काय म्हणून द्यायचा? मग काय़ करायचे? ज्या वरांत दीर वहिनीचे नातें मानीत नाहीं; ज्या घरांत सासऱ्याला सुनेच्या शीलाचे मोल वाटत नाहीं; त वर कसले? त्यापेक्षां जावें ! पळून जावें ! या घरांतून दूर जावें? बाहेरच्या जगांत कितीही अडचणी असल्या तरी असला “कोंडमारा ? तरी सहन करावा लागणार नाहीं. पण पुन्हा प्रश्न उभा राहिला. जाऊन कुठें जायचे नि काय करायचे? बाहेर पडल्याबरोबर नोकरी करायला ती शिकलेली थोडीच होती ? जेम तेम मराठी चार इयत्ता झाल्या होत्या. इतर पुस्तके ती खूप वाची पण असें काय तिचें बाचन नि ज्ञान होतें, कीं त्या जोरावर बाहेरच्या जगांत [तिला किंमत यावी ? काय वाटेल त होवो ! या घरांत पाणी प्यायचे नाहीं असे तिनें ठरवळें. तिच्याजवळ घरून निषतांना वडिलांनीं थोडेसे पेसे दिले होते. ते तिनें मोजून पाहिले. जेमतेम पंधरा वीस रुपये होते. इतक्या थोड्या रकमेत काय होणार ! फार तर पुण्याला जातां येईल. नाहीं म्हणायला तिची एक मावशी पुण्याला होती. लग्नानंतर आठच दिवसांनी जेव्हां प्रथम ती पुण्याला मेली होती तेव्हां तिच्याकडेच उतरली होती. पण तिची बदली पुण्याहन. दुसऱ्या ठिकाणीं झाल्याचें तिच्या वांढेलांच्या पत्रांतून तिला कळलें होतें रारी तारा त्रा एकाएक पाएए्एिटारन्साफणस्सछीारी पषफीएगशिणपाकपनॅिपिापि सारिका पोटे पाप आ विनी अटी दी नी च च. न भी टी टी चिट टी . “च: तश र्यी आटी चि. शा अला. शा 2 टी त नी टी ६ नाकेबंदी.