भावबळ | Bhaavabal

सांगलीकरांची मुलगी अन्‌ साव्यांचा मुलगा हीं दोघेहि पाठोपाठ घरांत शिरलीं. त्याला आज रविवारची सुट्टी असल्यामुळे तो मोकळा होता अन्‌ ती सदाचीच “मोकळी १. जयंताला लीला पसंत झाली होती; लीलेला जयंत प्रिय वाटला होता. त्यांच्या आई-बापांनीं दोघांचं शुभमंगल ठरवून टाकलं होतं. आणि पुढं बोहल्यावर निर्माण होणारं नातं आतांपासूनच सुरू झालं अशा भावनेनं तीं दोघं-विद्येषतः ती वागूं लागली होती. या एका दिवसाच्या सहवासांत ती जयंताला पुरता जिंकून * पुनरागमनाय च * जाणार होती. प्रियकराला जिंकायला लागणारीं सगळीं शाखत्रास्त्र तिच्यापाशीं सहजासिद्ध होतीं. श्रीमंत बापाची लाडकी लेक. त्यांतून सुशिक्षित. कॉलेजच्या पहिल्या वषीत ज्ञानाम्ताचा रतीब घेणारी. त्यामुळे बोलण्याचालण्यांत पुरोगामी व्हायला तिला रान मोकळं होतं. “: आपल्याला फक्कडसा चहा हवा बुवा. नाहीं का हो, आप्पासाहेब १” तिनं बापाकडे पाहून, पण साठीणबाईंना उद्देशून आपली तलफ व्यक्त केली. घरांत निर्माण झालेली नवी अडचण तिला ठाऊक नव्हती. साठीणबाईनीं ती तिला सांगितली. “* आतां कसं ह १ * म्हणून लीलेनं॑ सभय मुद्रा दर्शविली. “ती मुलगी आली आहे ती करील सगळं. १ असं जयंताच्या आईनं सांगतांच तिचा “ ऊर्थ्व ? खालीं पडला. तिचे कुतूहल साहजिकच जागत झालं. नवी आलेली मुलगी कोण, कुठली, कशाला, या गोष्टींची तिनं चोकशी केली. * जयंतासाठीं दाखवायला आणली होती * या उत्तरावर तिनं * अय्या 55? म्हणून डोळे ताणले. ती सहज म्हणून; पण मनांतून तिला पाहण्यासाठी न्हाणीघराकडे डोकावून आली. मग तिच्या मनांत ज्या कांहीं कल्पना स्फुरल्या त्या तिला आवरणं मुष्कील झालं. जयंताजवळ त्यांचा उच्छ्वास घालवल्याशिवाय आणि त्याची जरा थट्टा केल्याशिवाय तिला स्वस्थ होतां येईना. आपल्या निनॉनच्या साडीचा घोळ दोन्ही हातांच्या चिमय्यांत पकडून ती जिना चढून माडीवर गेली. जयंत तिथं दाढीचं सामान काढून सात्रणावर ब्रश फिरवीत होता. “ बाई, बाईड ! मोठ्या आपत्तीतून सुटले. तिनं सुटकेचा अभिनय फारच सुंदर केला आणि जयंताला तो पहात