साहित्य - सुधा | Sahitya Sudha

दतीयः पाठ: शक (७. झ् फातरूनकहारः रस्यः प्रभात-समय: | शीतः समीरों मन्द-मत्दें चहति, मनांसि व विनोदयति । आगच्छ, सखे ! उपचने5स्मिन बिहरावः । पदय, पूर्वेस्यां दिशि मरीचि-माली चक्रवाले रज्यन, डदेति । बसन्त-कालो-म्यमू । अहो दुशनीयता कुखुमानाम्‌। एते मदो(द-उन्मत्ता आ्रमराः पुप्पाणामू उपरि श्रमन्तों सघुरं शुक्जन्ति । कोकिलानां कल-कूजितैश्‌ च दिशः स्वनन्ति । उपबन-प्रवेशादू इच पुप्पाणां गन्धेन तृप्यति श्राणें प्रसीदति च चेतः। तरवो लताशु च कोमलै परलवैर्‌ नयने हरन्ति, पराग- पटलेन च भुचम्‌ आचिन्वस्ति । दिशश्‌ च नव-हरितै- सस्या 5ट्टरे प्रीतिम्‌ आवहन्ति । नव-तण मरकतम्‌ इव प्रतिभाति, तस्थो- (स उ)परि. तुपार-विन्द्वों मुक्का-शरियं लभन्ते । पुष्पिता फलिताश्‌ चुक्षाः प्रातः-पंवनेन प्रकस्पन्ते । कृपकोब्यंकरूपादू अरघड्टेन जलम्‌ उत्कपेतिं केदारांश च खिश्चति । मन्ये खिरं श्रान्तम्‌ ्राचाभ्याम्‌। पुरा सूर्या55तपश चणडो भवति, एहि, ग्रहम्‌ प्रति निचर्तावहे !