रत्नकरण्ड - श्रावकाचार | Ratnakarand - Shrawakachar

( ९.) मेम्‌ क प्लव कौर वीते विवेका रायौ नवि ° बर्मोन्तें ' भीम धार कॉस्मेरी अंतः कैव बसंत ‹ शांतिकं, नोवाच एक राजा शेतां पिशूकुठज्िमागेच त्वोच्या गुरुकुल्मचादि शोध छागणें दुरापस्ति शीलें भदे. त्याधुे व्यये गुरु कोण दोलें हैं समजन्याल मार्ग गरदी. त्लॉध्यां कींगत्याहि प्रेथीत प्रंशस्ति छिंदिलि्ी माही. स्पॉभ्या पश्चात्‌ ज्ञालेस्या भनेज: भाचावाच्या प्रैथांतेहिं त्यांसंबंधी उल्लेख नाहीं. ते मूलसंघ आचाये-पंरंपरितील एक प्रधान आचाय हेति एवा उछि क्षतं मिंछेतो. बिक्रमाच्या १४ नया शतकीातील विद्वान कंबिं ‹ हस्तिमह् › ब ` अर्पष्पाये ! यानी ' श्रीमूलस धब्योमिन्दु: * अर्थात्‌ मूलंसेंघरूपी आकाशांतील चन्द्र या विशेषणानें स्याम भूषषिले अषि, याशिवाय श्रवणवेकगोभ्यां शिलाठिखावरूनं ( नं. ६४ ) श्रीभद्रबाहु श्रुतकेवर्लीचि दिष्य चेंद्रगुप्त; चंद्रयुप्ताचे शिष्य पर्मनंदी अथवा कॉडकुंदमुनि; त्यांचे शिष्य उमास्वांति अपरनाम यृद्धू- पिच्छाचाये व त्यांचे शिष्प बलाकपरिच्छ अंशा महान्‌ आचार्थाध्या वंशपरंपरेंतील ते होतें यांत रका नादी. याप्रमाणें स्वामी समन्तभद्रांच्या पितूकुलाचा तर गुरुकुलाचा जरी निश्चित निर्णय करंतां येत नसला, तरी या मैण्राबीकडे दुर्लक्ष करून त्यांच्या गु्णाकडे पाहूँ जातां, ते जैन आचार्य परंपरेंतील अत्यंत मोंठि व कीर्तिमान्‌ आचार्यं होते यािषयौ शंका रहात ना. त्यांची कीर्तिं व्याभ्या गुरुकुल अथवा गणगभ्छाहून अविक होती. व्या कीर्तने पिंतृकुललाि उद्वे हेते. स्णून योग्य साध- नाभ्या अमावीं त्याच्या गुरुकुटाचा शोध न लागला, तरी त्यांनीं स्वतःच्या गुणसामध्यिं धर्माची व समाजाची जी सेवा केली आणि स्वतःर्मोबती जें वैरिष्टथप्रण वल्य निर्माण करून वेतद त्याचा विचार करूं. गुणपरिचय श्रवणबेकगोक शिरलेखांत “ गुणतो गणीश्चः ” असं एकं बिक्षेषण व्यानां दिलेलें आदे, व्मावून गुणांच्या अपेक्ष ‹ गणीश्च › म्हणजे संधाधिपति - आचार्याचा ईश्वर असा अर्थं निघतो. “ समेतभद्र ” म्हणजे अंतर्बाह्य सर्वत्र मद्रस्वरूपी. भद्र राब्दाचे कत्याण, मनर, श्म, ज्येष्ठ, साधु, मनोज्ञ, केम, प्रसन ब सानुकम्प इत्यादि अं होतात. अर्थात्‌ समंत हे इतक्या सर्वं अथनिं सार्थ नाम होते असँ म्हणा लागते. भद्रपरिणामी, मद्रवाक्‌, मदरव्यवहारी, मदरदर्शन, भद्रा, मद्रा्टोकी अशा सम॑तभद्राकडे जे लोक येत ते मद्र परिणामी होवून जात. णन चं कदाचित्‌ दीशषासभेवी त्यांना समंतमद्र असें नांव दिके मेँ अस्वे, अथवा नंतरक्षि गुर्णावरूंन हें साथ नांव मिकोरलै अस्वं. ते मोटे योगी, त्यागी, तपस्वी व तत्त्वज्ञानीं होते यांत मुंछीच शंका नादीं...हे.-स्वेंत: प्योना- व्ययनमन्न राह्रन इतरांचें अज्ञान नादीसें करीत. जैनघर्म व जैन सिद्धीन्तांतीरु अंध्यात्मवादाचे ते ३ म्म असूनि तरक -म्याकरण, छंद-अजलेक्तर, कान्वकोषादिक व्याषहोस्कि विभागांतदि पूर्णतया