पांढरे गुलाब | Paandhare Gulaab

र पांढरे गुलाब आनदी इत्तीला, ती आपल्या या व्ृत्तीन स॒र्बंध घर खळायला लावति असे आनदान आनंदी माणसच दुसऱ्यांनाही आनंदित करू शकतात अन त्यांतच त्याचाह्यी आनद असते. शीला हलायला - खेळायत्म लागली झणभं बाबासाहेब आपल सार दुःख विसरून जात, विनू रडतांना हसायला लागे आणि घरांतली नोकर माणसंदेखल आपल्या आवडत्या शीछात)ईकेड कीतुकान पहात पहात आनंदान क्षणभर जागभ्या जागींच थाब्त. शीला कित्ती खेळका, कित्ती आनदी अन कित्ती उल्हासी वाटे साऱय्याना! ! फल्पाखरूच एक ! ! भर जै भः भट आज शाळेचा उल्हास कटल्याकुटं मावळला होता. सध्या काळची वेळ, ती आपल्या आवडत्या पाढऱ्या गुलाबांच्या ताटव्या जबळ येऊन उभी होती किती निस्तिज आणि विमनस्क दिसत ह्योती ती यातरळी[ ! स्वत,शीच विचार कर्तंत जवळच डाळणाऱ्या पांढऱ्या गुळाबाकडे शन्य द्टान पहात ती कितीतरी वेळ उभी होती. तिच! दोन वर्षीचा सुधीर जवळच एका काटवर पडला होता, त्याहा झोप लागली होती आता. शीला मधूनमधून त्याच्या कपाळा- वरीळ मळमपर्डटाकडे पहात होती, अपिकाधिक गभीर होत होती ती इतक्या गभर चेहय्यान जणू कांहीं ती आपल्या साऱ्या आयुष्याचाच विचार कर्त होती का काय अस कुणाही पाहणा- राला बाटले असत.