सती द्रौपदी | Sati Draupadi

प्रकरण २ रं. स्वर्यवर विरांचें नांव राखप्यासाठी कोरवांतून कर्णवीर उठळा. हपदीला आपली पट्टराणी करण्याच्या इर्षेने, त्यान तें प्रचंड धनुष्य कसेबसें गुढघ्यूप- येत वर उचलळे भल्चेल नसेल तोंच जनक सभेत उरावर शिवचाप बेऊन उताणा पडणाऱ्या राबणाची नक्कल करण्याचीच स्फूर्ति विनोदी कणीळा झाडी कीं काय कोण जाणें ! हणूनच वृक्ष उन्मळून पडल्याप्रमागें धापा शदीत कणी रावणाुकरण केळे, व त्यामुळें मस्तकावरचा मुकूट उसळून भलताक- हेच जाऊन पडला ! कँठाटले रहार तुटून, पदके विस्कळीत झाली, व घळघळणाऱ्या द्ॉतमंत भोत्य'तूनच कॉ काय, हेसणारांच्या देतेस कळ- कल्यामुळें कोरवमडळी खजाल झाली ! जणुं या फजीत!वर कळस कृरण्या« साठीच ट्र[पिदी ठासून झणाली, '' जातसा गोत अशा या कुलह्दीन कणा आतां फञीत पावून, यत्र मेद केळा तरीही ह्याला वरण्याची मला बिलकुळ रुळा नाहीं.” असल्या अपभानाने लात होऊन, कय आपल्या जारग[वर अन, विमूटपणें खाठी पहात बसला. तेव्हा ट्रपदराजा गझुन उत्तेझिंत स्वराने हणाला, * काय १ प्रध्वीतल निवाय झाल 1 किवां आजिय भूवाती निःश्वाश्रिय क्षाली ! सम्नजावें तर काय । १तक्यांत एखाद्या गिरिकंदरांतल्या गुहईचून जसे खडबट्ठम वनअ बाहेर पडावे त्याप्रमाणें ब्रह्मयभेंतून दोघेजण उठके, ते चंद्रसूग्रासाखे तेउसवं! दिसत हाते. तिकडेच श्वाऱयाचे बकित नेश्न गुंतून राहिले, दोंघ(प?? ”- नै त्या थननष्याला प्रदक्षिणा रुह्न, ढोळ्याचें पात लक्ष न छवतें तोच तें . २ त्याला प्रत्यंचा वढविळी; व आपल्या हृदयस्थ जनार्दनाचें स्मरण करून शोड;- दार पाठराखीत उभा असतां, भचुक नेम घेऊन एकाच बाणाने भत्स्याचा डोळा त्यानें उडवून दिला ! तक्ष्णी सर्वत्र जयजयकार झाला. स्वींदून पुष्प द्दोऊ छागली. दंदुभीनादानें अंबर दयाणून गेळे, हतिणीदरून सुहास्यवदन द्ॉयदी खालीं उतरली, ब तिने आपल्या हह[ळी दिव्य माठ!