हवेल्या | Havelyaa

नकळते भाव ७ आआआ आस स जी सम असभ सि वी सिभ रा अनाव तीन पिसाट मारेन टर. टाकी टीप ििकिजटी आरेकर विटा टोली पपी की पी कपी आटी आ आटी आणी आटीव पिटी ऑप पीप की अप ण अ पाच णि स्थितीपेक्षां उच्चत्तर स्थितीला पोहचण्याचा प्रयत्न करीत असतो, आणि शेवटीं त्याला काय मिळतं १--पोटापुरती मीठभाकर ! पण तेवढ्याश्ा त्या चतकोर भाकरीनं किती आनंदांत असतात ते ! प्रभा, जीवन हाच जर आनंद असतां, समाघान हच जर सुख असतं, तर भतलावरील सारे लोक आनंदीच बनले असते. सखीख्याची कल्पना श्रीमंतींत नाहीं. सखाचा संसार घनदोलतीवर अवलंबन रहात नसतो. सुखमय इमारत वैयक्तिक विचारांच्या भरभक्कम पायावर उभी असते. प्रभा, म्हणूनच हे शेतकरी लोक मीठभाकरीवर जीवनाचा आनंद छटतात. पण प्रभा, माझ्या जीवनाकडे पहा! नीट नजर लाव. काय दिसतं तुला? प्रभा, मला कांहीं एक समजत नाहीं. झून्य भासते सारं जग. मला वाटतं मला कांहीं समजूं नये अशीच माझी जीवनाची दुंदेंबी घटना असली पाहिजे नाहींतर प्रभा, माझी सरळ माझ्याशीं अशी कां वागावी! प्रभा, तल्ला माहित नसेल कोणत्या स्थितींत आमचं मीलन झालं. कॉलेजात असतानांच माझं तिच्यावर प्रेम जडलं, मला ती फार आवडूं लागली. तिलाहि माझ्याशीं बोलावसं वाटे. मी सारे प्रयत्न केले. निरनिराळे उपाय योजले पण सर्व व्यथ गेले. शवटीं प्रभा, काय केलं कल्पना आहे कां तुला? ” त्याच्या डोळ्यांत आसव आलीं. तो रट्ू लागला. *“ प्रभा, सरलेच्या पायांवर मी एके दिवशीं मस्तक ठेवलं अन्‌ म्हटलं, * सरल, तुझा गुलाम म्हणून तरी या अभागी प्राण्याला आपल्या पदरांत घे.” अन्‌ त्यावर ती काय म्हणाली, शशी समजलं कां! * ऊठ, मला जरी तूं प्रणयाच्या भूमिकेत आवडत नसलास, माझं जरी तुझ्यावर प्रेम नसलं तरी मी तुझ्याशी एकनिष्ठपणानं राहीन १? आणि तिनं माझ्या मस्तकाचे चुंबन घेतलं. प्रभा, मला समजत नाहीं मी कोणत्या स्थितींत आहे. तुला समजत असेल तर तुझ्यासारखा सुखी प्राणी तूंच ! आणि त्याबद्दल मी तुझं अभिनंदन करतों. --” आणि खरोखरच शक्षीनं माझी पाठ थोपटून माझं अभिनंदन केले. त्याचवेळीं मघाशीं आनंदाने बागडत, खेळत असलेलं त मूल रडू लागले. मला क्षणभरच कससंच झालं,