मराठी भाषेचें व्याकरण | Maraathii Bhaashhechen Vyaakaran

[६] हट्टभाला महाराष्ट्रीचा अपभ्रंश व मराठी अवहट्टभासेचा अप- अंश समजण्याची चाल आहे. हॅ बोलणें संस्कृतरृष्टीन झालें, प्राक़ृतदृष्टीने सर्व विचार अगदीं उलट ह्दोतो. संस्कृत दाब्दां- तील वणीचा नाश किंवा फेरबदल होऊन जे नवीन शब्द बनले ते संस्कृततर“शब्द होत, असे हि उत्तरोत्तर बोलतां येईल, अपश्रष्टभाषा या शब्दाऐवजी सुलभोच्चारप्रवणभाषा अशी परिभाषा योजल्यास, हा वाद च मिटतो. प्रथमान्हिक समाप्त द्वितीयान्हिक नामविभक्तिप्रत्ययेतिहास ४ ज्ञनिश्वरींत सर्व नार्मे ( अर्थात्‌ विशेषणे ) स्वरान्त आहेत. अ, अँ, आ,इ, ई, उ, ऊ, णे, ओ, हे ९ स्वर पुल्लिंगी नामांच्या अंतीं आढळतात. (१) स्वरान्तवत्वाचा धर्म मराठीने अपभ्रंश व महाराष्ट्री भाषांपासून वंशपरंपरेने घेतला आहे. (२) ज्ञानिश्वरांत द्विविचन नाहीं, हा हि धर्म मराठीने अप- भ्रॅशापासून उचलला आहे. (३) मराठींत आठ विभतक्तया आहेत, हा धर्म मराठीने संस्कृतांतून, महाराष्ट्रीतून व अपभ्रंशांतून घेतला अहे, चटुर्थी महाराष्ट्रात व अपभ्रंशांत क्रचित्‌ आढळते. (४) ऐ, ओ, हे स्वर शब्दाच्या अंतीं महाराष्ट्रांत व अपभ्रं- शांत येत नाहींत; ज्ञानेश्वरीत येतात, ५ अकारविल्ह्याने पुल्िंगी नामांच्या विभर्तींचीं खप देते व त्यांचा इतिहास सांगतों,