आशा | Aashaa

प्रकरण १ ले ९ कलकत्त्याचे हायकोर्ट जज्ज आामच्याकडे पाहुणे आले आहेत, त्यांच्याशीं विलासची ओळख करून देणार होते बाबा. पण विलास« कडून ऐन वेळीं टेलिफोन आला कीं, माझं पोट फार दुखतं आहे, मी अंथरुणावर पडून आहे. तें कळल्यापासून समाचार घ्यायला समक्षच यायसाठीं सारखी धडपडतें भाहे मी; पण पाहुण्यांच्या लटांबरांत गरफटलें आहे, ती कांहीं केल्या सुटका म्हणून होत नाहीं. दोवटीं थातां म्हटलं टेलिफोन तरी करावा-'' “ असं असं...” “ बरं बाहे ना आतां त्यांचं पोट ? का अंथरुणांतच आहेत ?” “ छु छे, अंथरुणांत नाहीं. बरं आहे आतां *' “ ठीक. मीं विचारलं म्हणून सांगा हं. “ हो हो. तुझं बरं आहे ना सुनेत्रा ?” “ अगदीं फस्टं क्लास ! फकत पाहुण्यांच्या त्रासानं डोकं चढलं आहे थोडंसं, येवढंच !* “ असं काय बोलतेस ग?” “ खरंच आई. बरं, मला आंघोळ करायची आहे अजून. पण आई, विलासला सांगायला विसखूं नका हं.” “ छे गर. ” यावर दुसर्‍या टोंकाला टेलिफोन बंद केल्याचा भावाज झाला, व मग सुदेष्णाबाईनींहि रिसीव्हर जागच्या जागीं ठेवला. शेजारच्या खुर्चीवर त्या बसल्या, व विचार करूं लागल्या, * काय हा विलासचा खोटेपणा !... “ तितक्यांत टेलिफोन पुन्हा वाजला, म्हणून त्यांनीं पुन्हा रिसी- ब्हर उचलून कानाला लावला. कोणींसें विचारलें, “ हॅलो, विलास ?” * ताट्रीं, मी, सुदेष्णाबाई. कोण ? कल्पना का ग?” “ होय. आई, विलास आहेत का घरांत ?”