पहिळा बळी | Pahila Bali

८ पहिला बळी जिया) (नधा तनभधनतनयननध्यनन नमले सुभाना : अबदुलभाई, आरं दार तरी उघडायूचं न्हाई चःदिशी १ धर्माला म्हाळदावर चढून यावं लागलं वाड्यांत. मावशी ! लागलं बिगलं काई १ जनामात्रशी : हं ! बायले मेले, मेंढरं होती निस्तीं; ऱ्हाई, बगू बर बाळ कुठं लागलंय तुला १ ऱ्हाईं : न्हाई, न्हाई, मला न्हाई कुठं लागलं, खरचटलंय्‌ निसतं हाताला. जना : बरं, आन जा बरं घरातून आबेहाळदी, रक्‍त्याबोळ, आबा, बगु बरं बाळ तुला कुटं लागलंयू १ अबदुल : न्हाई मला न्हाई लागलं तसं काई. सुभाना : पन म!वशी, तुमचं बगा कीं आदी. ही बगा बरं, ह्या अंगार्न रगत याया लागलय कानाच्या बाजूनं, जनामावशी : व्हय१ (डोक्याचे रक्त हाताला लागलेले पाहून) हः वाघिनी- झुझ खेळाया येत्यात मेले. बगा तर खरं. खडबड खडबड वाजलं, जाग आली, चौरट्याचा वास लपतोय व्हय १ दिठा उशाचा भरला ताब्या भिरकून, बसला अप्तळ पेक्राटात, न्हाईतर टाळक्यात, *आग आयुंव * मनताय मेला, त्येची गार भरली. अन, लगी उटनार येवड््यात उशी जवळून येक पळाला. काढलाच हातु- रनाखालचा इळा, पन तंवर कुठला ठरायला मेला. जराशात निसटला. जाऊ दे. ( र्‍हाई आबे हाळदी, रक्‍य़ा बोळ, पाण्याचा तांब्या आगते. ) आग बया, सान आन्‌ कीं. ( ऱ्हाई सहाग आगायूला जाते, ) सभाता : मंजी थोडक्यांत बचलं मनायूचं, जतामावशी : मंजी १ सुभाना : मंजी देवीचं दये4 जिवाला धक्का लागला न्हाईवं. जनामावशी : जिवाला धक्का ! जनाच्या १ निसते पाय वळिवले असते तर डेंडाळं काढून आडकिवलं असतं तिच्या इळयानं त्याच्या गळ्यात्‌ ( ऱ्हाई सहाण चेऊन येत. सहाणेवर आंबेहळद उगाळून तिवांच्या जखमावरतीं लावली जात असतांना थोड थोडा गावक्रऱय्याचा गलक्ाही चाळू असतो व्यांतच--- पक दोतकरी : पन्‌ मावशी किती जन असल्याल बरं १ जनामावशी : तिवं चौघं असल्याल की. न्हाईरं आबा १