कांहीं कविता | Kaanhiin Kavitaa

लीन : कांहीं कविता पायाची वहाण । पायांत ठेवावी चित्तीं असूं द्यावी । मद्यश्रांती ॥ अज्ञानी जनांस । ज्ञान पाजूं सके मरुनि उरावें । घडये ॥ दे गा हांचे दान । देवा, माझी हाडं खाडउनि गिघाडें । तृप्त व्हाधीं ॥। जे न जन्मले वा मेले । त्यांसी म्हणे जो आपुले, तोचि मुत्सद्दी जाणावा । देव तेथें ओळखावा ॥ मोलें घाडी जो मराया । नाही आंसू आणि माय त्यासी नेता बनवावं । आम्हां मेंढरांस ठावें ॥ आग अंधाराची जीवा । कोण्या देवाने लावली; गेल्या जर्न्मींचीं पातके । फळा आलीं ॥ संत्र-जागर यंत्राचा । फोडी वाचा अंधाराला; हंबरून गाय गेली । वासराला ॥ काष्ट झालेल्या हो मनीं । जळीं, स्थळीं नि पाषाणी सांगा पाहीला कां कधीं । दव कुणी ॥ सांगूं कोणां तत्त्वज्ञान । पान पान जाळी झालें; गेल्या वर्षीच पोथींत । किडे ब्याले ॥ केला उदंड विचार । आणि आहुतीांची चचा; आतां घ्यावी वैश्वानरा । पूजाअर्चा ॥।