मृगया | Mrigayaa

मृगया रपये, अशी आठा रुपयांची रक्कम-अर्थात्‌ नोटा-घेऊन दुपारी सब्वा- आकराच्या गाडीनं पुण्याहून मी दोंडास जाण्यास निघालों. स्टेशनावर भाल्यावर टांगेवाल्याचे पैसे चुकते केले, अन्‌ टिकीट काढायचं असल्यामुळं कोटाच्या गड्या न लावतां तसाच टिकीट ऑफीसकडे निघालों. दुसऱ्या वर्गानें प्रवास करीत असे मी त्यावेळीं. नोटा हातरुमालांत गंडाळून कोटाच्या झांतल्या खिशांत ठेविल्या होत्या, अन्‌ वरखर्चास थोडेसे पेसे-सरासरी दहाबारा रुपये-पाकिटांत ठेवले होते. तिकीट काहून गाडीत जाऊन बसलों तोंच मालेगांवचे सुप्रसिद्ध सावकार आप्पासाहेब पोफळे हेद्दी माझ्याच डब्यांत येऊन बसले. आमच्या डब्यांत एका बाजूला दोघे तिघे अग्लो- इडिअन सोजीर बसलेले होते, आणि एका बाजूला पोफळे व मी पोफळे महादयांच्या गझनीच्या पेशवाईथाटाच्या चंचींतल्या पानसुपारीचे बार भरीत एकीकडे गोष्टी करीत बसलो होतों. उकाडा मनस्वी होत असल्यामुळं मी माझा कोट काहून डब्याच्या मधल्या पाल्याच्या बारीकशा पितळी हुकाला अढकवून ठेवला. थोड्या वेळानं गोष्टीचा भर थोडासा कमी झाल्यावर काय पहाव माझ्या मनांत आालं कुणाला ठाऊक ! काहून ठेवलेला तो कोट मी पुन्हां अंगांत चढविला, अन्‌ वरच्याच खिशांत असलेल्या चिढ्याचपाट्या सरँकन्‌ उपसून मी माझ्या द्दातांत घेतल्या. धांदलीघांदलींत वरच्याच खिशांत ठेवलेलं टिकीट चिठ्या उपसून घेतांना वार्‍याच्या झोताबरोबर आंत न पडतां खिडकीबाहेर उठून गेलं, अन्‌ त्याबरोबर च्‌ च्‌ च्‌ असे उद्गार सहजच माझ्या तोंडून बाहेर पडले. “कां काय झालं दो ११ अस मला पोफळे यांनी विचारलं, अन्‌ मी त्यांना, * काय सांगावी भामची हुशारी १ खिशांतल्या चिठ्याचपाय्या काढतांना टिकीट गेलं कीं खिडकीबाहेर उटून |? असं म्हणालो. “ठीक ! १ एवढंच म्हणून त्यांनीं अगदीं हळुवार हातानं तंबाकूची एक चिमूट तोंडांत सोडली, की अ ऑन, तरि ऑर झरी १ र मळी अ, क सि, क व अ. अ की अ पी क अरी. शी क. ओन न, अनी सथ री र्मी. वप, अ. हच असी. अर र ३ कि. भि, भी ९, वी अ भी अ चि आ कन आत हाचि, आलि 2. लकी. टनी, टीन, पीन आटी पिर चि. न शे टे