प्रीतीचा खेळ | Priticha Khel

३. दे स अस्वस्थ भसलेला दिसला, तो पायरस्त्यावर रॅगाळे, मध्येच थांबे, दुरवर द्ृष्टे टाकी, किलकिल्या नजरेने समोरच्या शाळेमध्ये पाही,-- आणि त्याचा जीव की प्राण असलेला मधु त्याला दिसला नाही की मग हताश होई ! किती तरी वेळ त्याचा हा क्रम 'चालळा होता. शेवटीं, हमरस्ता ओलांडून शाळेला लागून असलेल्या पायरस्त्यावर तो आला. तेथून कुंपणाच्या भिंतीचा आघार घेऊन मान उंपचावून त्याने पाहिलें. परंतु आतादेखील त्याच्या पदरीं निराशाच आली. तेव्हा तो शाळेच्या आवारांत गेला. बहरलेल्या बगीचांत प्रवेश करून तो मॅदींच्या झाडांपाशी आला. मेंदीच्या झाडावर रेळून त्याने वर उडी मारळी--आणि पहिलीच्या वर्गात डोकावले. परंतु त्याचा आवडता मुलगा मधु- बाळ तेथे त्याच्या दृष्टीला पडला नाही. अशोक घाबरला, बाव- रला. त्या'ची बावरी नजर निरनिराळ्या वर्गातून मधूला शोधू लागली, पण व्यर्थ ! तो सापडला नाही. अशोकची अतिशय निराशा झाली. आता त्याची जास्तच धांदल उडाली. त्याने पुन: एक्दा प्रयत्न करायचे ठरवलं. टांचा उंच केल्या. मान वर केली . त्याची गांगरलेली दृष्टि मुलाला भिरीभिरी शोधूं लागली. पहिलीच्या वर्गाला शिकवीत असलेल्या गुलाबबाई, -अशो- कचे हे सारे चाळे फळ्यापाशी उभ्या राहून मधांपासून पाहात होत्या. प्रथम रस्त्यापलीकडच्या पायरस्त्यावर उभा राहून तो टेहळणी करीत होता,-तेव्हा त्यांना विशेष वाटले नाही. तो अर्ळींकडच्या पायरस्त्यावर आला - तरी त्यांनी मनावर घेतलें नाही; पण जेव्हा तो बागेत येऊन मंदीच्या वनांत शिरला---आणि उड्या मारून वर्गात पाहूं लागला, तेव्हा