मान सचित्रें | Maan Sachitren

मोहन र कोणीच येऊन आईला निरोप सागितला कीं पुण्याच्या मावशीच्या छबीचं लग्न ठरलें आहे. आतां त्या क्षणाला तरी मोहनला मावशीच्या छबीविषयी इतकीदेखील कदर वाटत नव्हती, तो एका पातेल्यांत बसून गरगरा फिरत होता. आणि त्याला वाटत होतें का आपण एक फार मोठा नवीन शोध लावला आहे. ताहुळ ठेवण्या- करिता अ पातेलें आजपर्यंत वापरले गेलें त्याचा असा नाविन्यपूर्ण उपयोग करता येईल हदी कल्पना शशीलाच काय पण त्याच्या पुस्तकातल्या ठेंगुजी- छाहि सुचली नसावी. मोहनला कळेना कीं सारखे काम करणारी आपली आई अशी पाते- ल्यात बसून गरगरा का फिरत नाही. म्हणून तो मोठ्याने ओरडूं लागला, “ झाईड ! पाहा मी कशी गमत करतोय्‌. ” एरवी आईने मोहनच्या ओरड्याकडे दुर्लक्ष केलें असतें. पण आता त्यामुळें निरोप धड ऐकू येईना. म्हणून रागावून तिन मोहने बकोट धरून त्याला पतेल्याच्याबाहेर काढले, त्याच्या पार्टीत एक धपका मारला, आणि पातेले जाग्यावर ठेवलें. अथातच मोहन खूप रागावला. त्याला आईचा राग आला; त्या निरोप सागणाऱ्या माणसाचा राग आला. आणि सवीत जास्त राग कोणाचा आला अलेल तर तो त्या मावशीच्या छबीचा. छबी ! नांवच किती राग येण्यासारखं होतें पाहा !