मधु | Madhu

गव्हनेर सी. डी. देशमुख श्रे पिली पले चिली पिटी पि सस परी परा पिव की अनिस आहे. क सी सी सी जसी सी सरी क अटच कीप अ लसी ऑर. पिली पिली इ अ पिवी अ ल ल ल नि ल पि जि अली अ अ | पिन नी की पकी शीन अरी अरी सी टील आरी अ अटी कि सक सर सी टी “ आहे ! ” ती हसत हसत म्हणाली “ अग आपल्याला जायचं आहे छोणावळ्याला ! आणि तिथं हा स्वेटर घेऊन काय करायचा आहे १ ” “ ते पहा बाई तुझं तेच ! तेच निवड ते कपडे ! ” यशोदाबाई दूर झाल्या. माधवीने कपाटाकडे नजर फेकली ' व नंतर हलके हलके ती एकेक घडी बाहेर काढू लागळी. छुमारे पंधरा मिनिटांत तिने दोन्ही पेटया व्यवस्थित भरल्या व आहकडे पाहिलें. यशोदाबाई कौतुकाने आपल्या लेकीकड पहात होत्या. आपल्याला अंबघड वाटणारे काम माधवीने झटपट आवरलेले पाहून त्या कांहीं बोलणार तोंच पोमध्ये दिनकररावांच्या मोटारीचा आवाज आला. दिनकरराव म्हणजे धिप्पाड करारी मजबूत ! सुमारे पन्नाशीच्या खुमारचे ऐटबाज गृहस्थ होते. त्यांनीं पन्नाशीची मजळ गांठळली होती तरी त्यांच्या अंगांत अद्याप पंचविशीचा उत्साह होता. त्यांची करारी मुद्रा व बाणेदार चेहरा--अद्याप त्या चेहऱ्यावर एक घुरकुती पडली नव्हती किंबा मिशीचा एक केसही पांढरा झाला नव्हता. दिनकररावांना ह्या गोष्टीचा फार अभिमान वाटत होता व क्वचित्‌ प्रसंगीं त्यांच्या हाताखालच्या माणसाम कामचुकारपणा केला, किंवा प्रकृतीची सबब सांगितली तर ते बोळूनही दाखवत असत “ काय तुम्ही हीं अलिकडचीं पोरं १” दिनकरराव भुंबईत आले तें पचविशीच्या खुंमारास ! सोळा्रा- हून ते आले ते हातांत फक्त छोटा घेऊन ! आणि आज पंचवीस वर्षांनतर ते पुस्तकाच्या धद्यांतले म्हणजे एक मानाचे असामी संमंजले