क्रांतिकाळ | Kraantikaal

प्रकरण पहिर्े शै प आ न न न आ आ आ आ क क कि डोळ्यांत दाटू ढागलेळे अश्रु अंबरले, पदराने डोळे टिपीत त्या म्हणाल्या * झसंच आपल्या घराचं नांब उजळ बाबा, आणखी असेच मोठमोठे जय मिळूं देत माझ्या राजाला, देवी अंबाबाई---' नंतर किंचित्काल थांबून त्या म्हणाल्या, * चन्द्रा, थोडा थांबतोस का म्हणजे चहाबरोबर तुझ्या आवडीचा थोडासा सांजा करून देतें तुला; का आर्थी नुसता चहाच करून देऊं दे १? * नको, होऊं दे की, मी थांबतो, ? असें म्हणून चद्रकान्त बाहेरच्या बेठकीच्या खोर्लात आला. त्यात आपली कवितांची बह्दी काढली ब॒ आरामखुर्चीत पडून तो ती चाळूं लागला. ९ >< >< चुळीजबळ बघून सत्यभामाबाई पातेल्यांतील रवा परतीत होत्या. त्याचवेळी मनातस्या मनांत भूतकाळांतील आठवणी परतण्याचेहि त्यार्चे काम चाले होते. चग्द्रकान्ताच्या यशाची हकीकत कळतांच त्यांना आपल्या पतीची- कृष्णान्नीपंता['ची-क्षाठबण तीत्रतेने झाली आणि “हरे आज असते तर्‌-' अस उदगार त्यांच्या युखाबाटें बाहेर पडले. आणि तें अगदीं साइमिकच द्दोरते, * कृष्णा जीपंताना चम्द्रकान्ताच्या हुषारीच केबर्द कोतुक बाटायचे| किती अभिमान बाटायचा | चम्द्रकान्ताला आपण खूपखूप शिकबिणार, त्याच्या इच्छेप्रमाणे त्याला अगदीं प्रोफेसर करणार असे आपले मनोगत ते बोळून दाखबीत, र तरल पाहिले तर॒पिंपळगांबासारख्या खेड्यांत राहात असले तरी कृष्णाजीपंतांची प्रातीहि बेताबातारचाच होती-- आपल्या पूर्बायुष्याचा चित्रपट सत्यभामाबाईच्या डोळ्यांपुढून झरझर सरकू ळागला---- कूष्णाजीपंतांना पिंपळगांबच्या इनामदारांच्याकडे कारकुनाची-दिवाण- जीची नोकरी होती, दादासाहेब इनामदारांची बतनबाडी बरीच मोठी होती. त्या साऱ्या बतनवाडीकडे जातीन लक्ष पुरबिर्णे दादासाहबांसारख्या