प्रहार | Prahaar

ग्रहार श्र कुठं दिसली का दो ११ “माझी सीता कुट पाह्यलीत का हो ४ कळवळून विचारणारा श्रीरामच खचित आवंडत असला पाहिजे अशी तिने शमजूत करून घेतली श्रीकान्तानैह्दि त्या प्रश्नावर फारशी चर्चा केळी नाही. आणि सर्वांना नमस्कार करून ती आंत जाऊं लागली तेव्हां पुन्हा एकवार भरीच्या डोलदार देहावर तिने आपली दृष्टि झरकन फिरवळी. भीनेद्दि स्याच वेळीं तिच्याकडे पाहिल्यासुळें ती लाजलीहि. भीबद्दल अनन्यभाव त्याच क्षणी दीनेच्या मनांत उत्पन्न झाला. तो स्वभावाने गोड असणारच. झसा तिला विश्वास वाटूं लझ्ाळा, ४२ १ । हा प्रसंग कितीतरी दिवस तिच्या डोळ्यांपुे सारखा तरंगत अखे अजूनहि कर्घी-कधी तिला अर्से वाटे कीं त्या वेळचे अशानांत गुरफटलेल्या मनाने जे कल्पनामय सुख अनुभाविर्लें त तर्सच पुन्हां-पुन्हां अनुभवायला मिळेल तर किती बर द्दोईल ! पण गुलाबाच्या सुगंधाने धुंद होऊन घाईने फूल खुदण्याचा यत्न केला कीं मगच भोवतालच्या कांट्यांची जाणीव होते. दीनेचे तरी असेच झालं, ती जेव्हां सासर आली तेव्हां तिच्या रक्ताच्या थेबाथेंबांतून भ्रीबंदल- चे! अभिमान रसरसलेळा द्दोता. पण जसञसे दिवस जाऊं लागले तस- तसा एकएका गोष्टींचा उलगडा होऊं लागला भीकान्त इनामदार खराच. श्रीमंतहि पुष्कळच, पण देवयोगांन भ्रीमान्‌ बनर्लेला; कंदुत्वा्ने नव्हे. आईच्या मांडीवर लहानपणीच दत्तक दिला' गेळेला, त्याची ती दत्तक आई दुशारहि बरीच दती, तिला अर्से वाटायचे कीं दत्तक सुलाने आपली संपत्ति घालवली अर्सें होतां कामा नये. म्हणूनच क्षुलक बाबर्तातहे श्रीवर करडी दृष्टि असायची तिची, जात्या ती कृपण होती. आणि त्यांतहे आणखी संशयी. भ्रीवर ह्या सर्वांचा परिणाम होऊन' तो नेभळा बनला. दौनेला प्रथमदर्शनी जसा तो चांगला बाटले तला तो मूळचा होताहि. गरीव मातापित्यांच्या पोटी येऊन अचानक श्रीमर झाळेल्या श्री'ची मूळची बुद्धि समजूतदार, पण बालपणापासून त्याच्याव नव्या आईकडून जे अनिष्ट संस्कार' होत गेले त्यांमुळे त्याच्या मूळच्य शचांगळेपणाळा विकृत स्वरूप आहे होते. आई छा&' तर इतके करीत अहे