टाळडुप्पो वाँगिमाडू | Taaladuppo Vaangimaaduu

टालड्प्पो वाँगिमाड 5 ७ कली टी आपन आर आ आ आ आवी सी 5 ती सी आशि सल पी ची जी अ अ. ऑर अली आष्टी औटी अल अ आळी शी सीट जी अजी मोडी ती आली भी आ आजा मी ी लीस सीन्स सीसी पीस सीसीटी सी ली नी सिमी आ नी अक आ क सटी हि उपयोग काय? मीं ज्या विवक्षित दृष्टीनं वाड्याची टेहळणी करत होतों, त्या टेहळणीच्या कक्षेंतच मुळी हें कुटुंब येत नव्हतं. आपणाला जी खटपट करायची ती ह्या वाड्याच्या चतु:सीमेच्या बाहेरच, असा मी निष्कष॑ काढला. मीं घरीं असलों कीं खोलीच्या बाहेर क्वचितच डोकावून पाही. एकदोनदां ती मद्रासी पोरगी मला दिसली होती ! पण मद्रासी पोरीत पाहण्यासारखं तें काय असणार, ह्या विचारानं मी तिच्याकडं पुरतं पाहिलंहि नाहीं. खोलींतला वेळ कंटाळवाणा जाऊं नये म्हणन मीं एक रेडिओ आणून ठेवला होता. जेव्हां जेव्हां माझी लहर लागे, तेव्हां तेव्हां मी रेडिओ लावून तो ऐकत बसें. उत्तमोत्तम शास्त्रीय संगीत, मराठी नाटिका, बातम्या आणि हिदी« मराठी चित्रपटसंगीत ऐकण्यांत माझा वेळ-निदान रात्रीं अकरा वाजे- पर्यंत तरी-ठीक जाई. एक दिवस संध्याकाळचा मी असाच अगदींच वेळ जाईना म्हणून खेडताचा कायंक्रम ऐकत बसलों. तेवढ्यांत दरवाज्यावर टिकटिक ऐक आली. किंचित्‌ दचकनच मी दरवाज्याकडे पाहिलं--पाहतों तों वी मद्रासी पोरगी उभी! “क्या होना?” मीं हिदींत विचारलं. “ जरा आंत येऊं का? '' लिनं शुद्ध मराठींत विचारलं. “याकीं!”तीएवढं चांगलं मराठी बोलते ह्याचं आदचयं करीत मी म्हणालो. ती आंत आली आणि एका खुर्चीवर बसली. मग ती म्हणाली “ तुमच्या कामांत व्यत्यय तर नाहीं ना आला? ” “छे छे! मुळीच नाहीं. रेडिओ तर ऐकत बसलों होतों. काय काम आहे आपलं ? ” मी विचारलं. “मला जरा रेडिओ ऐकायचा आहे.” ती पोरगी शालीनतेनं म्हणाली.