खडाष्टक | Khadashhtak

अंक पहिला-प्रवेश पहिला र जमवतांना इकडे त्याच्या बापसाची रेवडी उडते, एवढी साधी गो्सुद्धां खचचीयला पैसे मागतांना या गाढवाच्या लक्षांत येत नाहीं! कोर्टाचे उंबरठे चढतांना माझें पाय मोख्छे आणि याचे पाय हवा खायला धावतात ! छे: ! असले त्याचे छंद पुरवायाला माझ्याजवळ नाहीं पैसा. याच्या विद्येला पेसा पुरवतां पुरवतांच माझं दिवाळं--- वारूबाहदे--दिवाळं ! नशीब माझं ! तेवढं तें सोन्यासारखं पोर आणि एवढी ( खिडकी उघडते, खोलींत प्रकाश पडतो. व थैल्या, नोटा दिसतात.) ही सोन्यासारखी लक्ष्मी--- वारोपंत--अग, अग, अग ! पाहील कुणी ! (थेल्या व नोटा भांड्यांत भरतो.) बघ आतां पेटीत, झालाना खडखडाट ! मग हॅ दिवाळंच नव्हे का ! वारूबाई--दहो, माझ्या नशिबाचं दिवाळं आहे खरं, मीच दळभद्री आणि कपाळकरटी ! एवढी संपत्ति असून तुमच्या आपल्या सदान कदा दिवाळ- खोराच्या गोष्टी. वारोपॅत--आणि तुमच्या खर्चाच्या गोष्टी ! आणि त्या कोरट्याच्या नादी लागायला आतां लहान का आहेस तूं 1! बाब्या क्राय बोलतो, “आई, हवा खायला जाते? आई म्हणते, “माझा बाब्या हवा खातो !* याच्या वापाने ठेवली आहे हवा ! फुकाची नाहीं मिळत ! पेसे लागतात पेसे !-- वारूबाई--हे-- वारोपंत--तुझ्या बापाचेच असतील ! म्हणे ह! पहाते आहे कशी आशाळ- भुतासारखी ! तूं-बायको-माझी अथागी, मला अशी चिकटून रहातेस त्याला कारण हीच सोन्याची कांडी बर ! चार लोक वारोपताला विचारतात, कवशाही जगाच्या पाठीवर हुरडे ,फुंकायला न जातां माझ्याकडे अगदीं ओढल्यासारखा येतो तो हथा पेश्ामुळंच बर | हाच माझ्या जिवाचा विसांवा आणि हॅच साक्ष हवा खाण ! हे गांठचे चार पैसे खर्चून टाकून मग काय हातीं चौपदरी घ्यायची! चल हो चालती ! आणि माझ ऐकायचं नसेल तर तूं आणि तो गद्वा कवशा करवेटी घेऊन भीक मागत जा वाटेल तिकडे हवा खायला--- वारूबाई--देवारे देवा ! करबटय-चौपद्री-भीक-काय हे भिकेचे डोहाळे तरी! मीच दँदैवी ! कवशा, कारटया, कशाला माझ्यासारख्या आईच्या पोटीं