पद्यसमुच्चय | Padhasamuchchaya

रै भूमंडळीं पसरले यद रामयुथिष्ठिरादि राजांचे. परे ते फळ वाल्मीकि-व्यासांच्या प्रोढवाणिचे साचे. २० नाही परोपकारापरि दुखरे थोर पुण्य, हे वचन-- सत्य असे, तरि विद्यादानाशीं तुल्य पुण्य आणिक न. २१ ऐ.श्वये-बल-धनादिक सोौख्ये प्रसव समस्त जी कांहीं, ती विद्या जो देई तेणे वद काय ते दिले नाहीं? २९२ यापरि सकळ सुखे जी देइ, दुःखे खमसरत जी वारी. त्या विद्यादेवीते अनन्यभावे सदा भजा भारी. २३ पद्यरत्नावलि. ७.०. आय्य.) ३ संस्कृत व मराठी. आमच्या विद्वान्‌ लोकांना हीं जसा स्वभाषेविषयी कंटाळा वांटत॑ असते!, तसा पूर्वी सस्क्ृत पंडितांना हदी वाटत असे. प्राकृतांत कोणी ग्रंथरचना केली असतां त्या वेळचे शास्त्रीपंडीत तिचा तिरस्कार करीत. या गोष्टीला उद्देशुन कवि म्हणतो, कीं सवश पंडीत संस्कृत ग्रंथ वाच- पील; पण आमच्यासारखे अज्ञ, सावे लाक, हे देशभाषेतील ग्रंथांवर निवीह करितील; कारण परमेश्वरास दोन्ही सारखीच. ऑआव्या. सुरस, खुदरीं, पवित्रसृष्टी । पक्काने निपजवूनि पाठीं, सस्क्ृत शाष्द-सुवणे-ताटी । श्रेष्ठांश्रेष्ठां वोगरिलीं. १ ते चि रसायन दुबळपणीं । महाराष्ट्रभाषा-रंभा-पणी, घाढिले, तरी भुकाळू-जनीं । न सेविज्ञे किमथे ? ९ समथपणे कावे पंडिती । सवेक्षतेच्या रत्नदीसीं, निम्रुण निर्विकार पद्युपती । कनक-कमळीं अचिज्ञे. इ३ तेथ भावाथी मी दुबळ । धत्तूर-पुच्प माझे बोल, अल्पमतीचेनि मोल । काढाविती ते कवी. ४ तथापि दोही ठायीं सरिसा । मोह कराल हा भरंघसा,