मुखवटे | Mukhavate

पाँचलेले नव्हते. हवेंत थोडा गारवाहि आला होता. मोटारीपाशीं पोंच- तांच, दार उघडण्यापूर्वी, त्यांन आपला हात रोजच्या कटिबंधाभॉवतीं लपेटून तिला जवळ घेण्याचा प्रयत्न केला- “ मत्स्यगंधेला आलिंगन देण्यासाठीं जॅ धकं पराद्यराने पाडलं, त कांहीं इतकं रमणीय नव्हतं खास! भूमीला स्पशय करण्यासाठीं 'वडपड- णारे चंद्राचे आतुर किरण या धुक्याच्या निळसर आवरणानं मधल्या मध्ये थोपवून धरल आहेत पण मोहनचे हे काव्यमय उद्गार लक्षांत न घेतां रोज रोषाने “मोहन, मी पुन्हा कधीं येणार नाहीं ठुमच्या वरोबर यापुढं-” त्याबरोबर त्यानं आपला हात झटकन मांग घेतला आणि मोटारीचे दार उघडून म्हटलॅ--- “रोज, ती तुला वचन दिलंय हं खरं. पण तूं जरासुद्धा मोकळे- पणानं वागूं देणार नाहींस का मला १--” “तुम्हांला जो मोकळेपणा वाटतो, ती मला अमर्यादा वाटते मोहन !” “पण, समज, अमयांदा असली, तरी ती कांहीं एका मर्यादेपर्यंत करायला काय हरकत आहे! असा रम्य एकांत पुन्हा कधीं तरी लाम- णार आहे का आपल्याला?” “तुम्ही जो विश्‍वास दाखवून मला एकटीला इतक्या लांब आणलंत तो जर तुम्ही पाळलात तर हवे तितके प्रसंग येतील असले पुन्हा--- -“ होय, पण प्रसंगच म्हणावे लागतील ते खरोखरी! माझं प्रेम व्यक्त करण्याची एकहि संधि जर तूं मला देणार नसशील, तर असल्म एकांत लाभन तरी त्याचा काय उपयोग? आणि मग पवनारच्या