संगीत निराधार | Sangiit Niraadhaar

शे यवत : सांग-सांग ! शांता : आमचा दादा म्हणजे असा आहे, दुसऱ्याच्या: दरशखांतच त्याला आनंद ! गोट्या : हा आहेच तसा. याच्या लहानपणापासून ओळखतोच्‌ू मी याला. सगळ्या बाबतींत वात्रटपणा, य॒दावेत : तुझ्या सभ्यपणाचा पाढा वाचूं का! गोट्या : शहाणपणा आवर जरा! अं 5 हं ! तेव्हां गमत अशी-गंमत म्हणजे काय १-गमत नव्हेच ती, हकिकत आहहे दुःखदायकच. परवां काय झालं १-मी वडाच्या पारावर बसलो होतों. इतक्यांत दोन पोरी माझ्या समोरून येत होत्या. मी जरा ठाकठीक बसलों. त्या लाजत मुरडत माझ्या जवळ येऊन उभ्या राहिल्या. यशवंत : या मनमोहनाची त्यांच्यावर मोहिनी पडली भसेल ! गोट्या : अथांत्‌च ! तसा रुपानं मी असामान्य आहे. यावत : तर-तर ! तुझ्यासारखा कोहियूर हिरा एखादाच सांपडायचा. शांता : अहो पण; परवां त्या पोरी तुमच्या समोर येऊन उभ्या राहिल्या त्या अजून तशाच उभ्या आहेत त्यांचं काय ! गोट्या : हो-हो, त्या तश्नाच उभ्या आहेत; आणि हा माझा खोळंबा करतोय ! हॅ-तेव्हां त्या माझ्याशीं बोलणार इतक्यांत त्या पांड्या पेटकराच्या पोटांत पेटका आला आणि “काय रे ओ गोट्या-कसल्या उठाठेवी चालवल्या आहेस ” असं ओरडला. झालं त्या पोरीच्या चार शब्दांना देखील मुकावं लागलं मला अखेर, यशवंत : (हंसून ) तें कसं ! गोट्या : अहो, त्या सूर्खांनं “गोट्या? म्हटल्याबरोबर त्या पोरींनीं सशासारखे कान टवकारून माझ्याकडं पाहिले; आणि अय्या म्हणून निघून गेल्या त्या |! गोट्या नांवामुळं केवढा हा तोटा १ ( श्ांता-यशवंत हांसतात. ) यशवंत 1 तेव्हां हा नफातोटा तूं मनमोहन या नांवानं भरून काढणार ! गोट्या : मग बोलणं आहे कीं काय ! क्रांती करून टाकणार या नावानं. पंचवीस वर्षे हा तोटा सहन केला. या पुढं ती सगळी कसर भरून काढणार ! केव्हां केव्हां असं वाटतं; हीं सारीं माणसं एकत्र गोळा करून हिमालयावर न्यावीं आणि बर्फाच्या ढिगाऱ्याखालीं दडपून द्यावीं.