काव्य दोहन | Kavyadohan

येते, त्यांचें खरूप अर्वाचीन काव्यांत चॅमकतांना इस पथते, नाचा प बीच्या द्वितीय वगाने, म्हणजे अभंगात्मक वाढ्मरय असित्वांत भाणणाऱ्या कविवगीनें, आपली काब्यक्ृति 'ौगली बठविली आहे. परंतु ध्यांची सव कामगिरी एकांगी आहे. तिच्यांत इंश्वरी प्रेम-विशेषतः विठोबारारख्या देवता विशशषा- विषयीं सगुण प्रेम--, दंभस्फोट, शांति, वैराग्य व सामान्य नीति इतकेच प्रकार आढळतात. परंतु यापलीकडे भानवी मनोवृत्तीचा जो अयाढव्य ५ देश आहे, त्यांत बरळ अभंगी कर्वींनीं पाऊल टाकलेले फारस भाढळतं नाहीं, तसेंब सहदयतापूर्वक सुष्टीच्या निरीक्षणाला त्यांचें मत नसेछ, पण काव्य तरी बरेचसे पराहमुखच आहेस भासते, या कारणास्तव या पचन कविवगीत जॅ एकांगिह्व दिसून येतें, त्याच्याऐवजी अवाचीन कविवगील ौरसपणा 'चांगलाच आढळतो. ज्या अवाढव्य हपेद्योकादि रसाच्या प्रदे शाकडे प्राचीन अभेग कर्बांनी कानाडीळा केला, त्या प्रदेशांत अधी'चीन कची यथेच्छ बिहार करीत अहित. अखिल सृष्टि ईश्वरस्वरूप आहे ब प्र्येक भूतमात्रांत सूक्ष्म तेजाचा अंश आहे, या भावनेने त्यांच्या रटिबिषयक कपि- तांतून प्रेम, शांति, व इतर सात्विक इति उसलेल्या आढतात; आत सु- क्श्वर, श्रीधर, मोरोपंतप्रभूति प्राचीन कवींव्या तिसव्या वर्गीकडे पाहिले, तर त्यांच्यांत व अवाचीन वर्गीत फारच फरक आढळतो, प्राचींनांचा केवळ थमबुद्धीन॑ पुराणग्रंथ मराठीत उतरण्याचा हैदु होता. कथा छाबते म्हणून मनाला खळबळवून सोडणारे थय काव्यदेवतैला अत्य .तप्रिय असेह्दी प्रसंग त्यांनीं संपुष्टात आणले आहेत. उलट्पक्ष कित्येक ठिकाणी कारण नसतां नीरस गोष्टींचा पाल्हाळदी केलेला आहे. भूळ पुराणप्रंथांतील अश्लील बीभत्स प्रकार कोटें नरम करून तर्‌ कोठे गरम