चन्द्रगुप्त | Chandragupt

उत्तरार्ध देशाच्या उद्धाराथ यत्न झाठा तर तो करणें स्वेथा श्रेयस्कर होय से त्थाच्या मनानें घेतलें निक्षा मागून करसें तरी पीट द्रिद्वी ब्राह्मण पण तसें नेतां आउजे तरी त॑ देती कोण १ विचाप्यानें आपल्या एका मित्राच्या घरीं ती आपली सब भूजपत्री व ताइ्पन्री जाऊन अनाय आचारच तथें सुरू झालेले. न साली पाध्यापुस्तकांचा भारा पाठीवर वाहून सदा स्थितीत देवास तो केवव्ठ | नेें त्यास केवव्ठ अशक्य होतें. कारण एक आपली जन्मभूमि दाणून राहणें तर तो दरिद्वी एखादें वाहन विकत ध्यावें म्दणजे पदार्थातल्या तर एक दीनारसुद्धां जब . नाहीं आणि आपणही त्यांतव कुजबून चेण्याप्रमाणें होय. यदाकदाचितू को्णी एखादें दिंठें तरी त्याला त्यापेक्षां अन्यत्र कोठें जाऊन आपल्या मूच्ठ नदीना्यांतून हांकून तरी कसें ? ं भरावयाच तर परदेयांत जाऊन कां भरूं नये १ तेथें आपव्या विंद्रतेचें चीज टीण्याया तरी संभव आहे _असा विचार करून आर्य विष्णुदामा यानें आपत्या त्या दुरिद्री पर्णकुटि- केंचा निरोप घेतला नया पर्णकुटिकेचा निरोप थणें त्यास मुर्गीच कठिण नन्हतें. परंतु आपल्या भूजप्रावर लिडिलेल्या व ताड- पत्रांचर कारठलल्या पार्थ्यांची काय वाट १ आपण त्या तेघेंच ठवाव्या हें तर त्याच्या मनांत मुर्गीह्ी आलें नादहीं. पण बरोवर नेणार तरी कथा १ त्याची ती तद्ध मातुश्री जिवंत असतां त्यास कोणी तू आपत्या आइस येंथंच टाकून जा ह्णन ह्यटर्ल असतें तर त्याला जितके वाइट वारलं असतें तितकंच आज आपणांस पोथ्या टाकून जाण्याची पाव्दी येणार ह्णून त्यास अतानात वाइट वाट पण नुसर्ते वाइट चादन काय उपयाग १ कांद्दों तरी तोड़ तर काढलोच पाहिज... अदा विवंचनेंत तो बिचारा होता. भयंकर दुष्काव् पडला असतां आपत्या पोररिना टाकण्याची पावी ज्यांच्यावर आरली आहे अदा दांरंद्री आइवापांना जसें मरणप्राय दुःख होतें आणि नाइलाज म्ट्णून केवल दुसप्याँ मुखें दऊन टाकावीं जागतात निदान तीं आपलीं परत मिव्तीलठ अश्या आादानें कोणा तरी सुख- वस्तु ग्रहस्थाच्या स्वाघीन करादीं लागतात त्याचप्रमाणें बिचाच्या विष्णुशम्याीची अवस्था | आणसखा संपत्ति सेऊन ठेवण्यावी व्यवस्था करून तक्ष- शिला नगरी सोट्रन मगघ देशाकडे तॉड केलें चर सांगितें आदेच कीं त्या काल्डी पाट- ठपुत्र अथवा. पुष्पपुरी हें दर. फारवच मरमरारटीस होतें. उत्तर रिंदुस्थानांत कि पे पो थे लगे सर ज्य आया अरसें मोर्ट थोरलें राज रोते पा दि की कै मृ विन ख नर 0 द्ात अधातच यचना अमलाखाला राह नये असें वादन जे करीत ते सब या पारजिपु्र सगरास जाऊन आपल्या का्यकूत्वाबी व देवाची परीक्षा पह्मात असत मगघ देगा राज्य त्या बेढीं फार विस्तृत टोतें. शिंकंद्राच्या लोकोनीं गंगा उतरून त्या- चर सवारी कऋरण्याचाही एक दौन बेल प्रयत्न केजा हाता परंतु त्या प्रयलांत त्यास मुर्ींच यद्या आर्ले नाहीं पोरस पव॑तिद्य पराभव करून पंजाब आपव्या स्वाघीन कऋरून चघतला म्हणून चढून शिकंद्रास तर्थ एकदां चांगछी थपपड वसली आणि पुरे त्याचे लाकहद्दी त्याच्या अनन्वित आचरणास कंटादून स्याच्यावरोबर पुें जाण्यास घजे- नात नन्हे तर आम्दी आतां पुरे जआापला करून घण्यास नाहीं अर्सेच त्यांगीं उत्तर दिखें. तेन्दां नाइछा- जास्तव त्यास परत जावें ठागल होतें. मगथ देआाच्या बार वीरोंपुें शिकंद्राचं व त्याच्या लाकांचें कांद्दों चाठना. कारण पुढच्यास ठेंच मागचा या. न्यायानें त्यांनीं