जन्माचे सोबती | Janmaache Sobati

छे जन्माचे सोबती दांभर वर्ष, ठुमचं तर बाळपणच संपायचं आहे अजून !-हो-येईन-न येईनात कां ते १ वा-वा-बरं सांगता, टाकून कशी देऊं त्यांना ! आहे तर !- इयाम हें लहानगं बाळ, तर ते थोरल ! दोन्हीं बाळच-त्यांना कौण संभाळील १-असतोच नाहीं तरी आम्हीं माता-बराय-( फोन ठेवत्ये. ) इयाम--मी देखील येणार नाटकाला ! मीरा--एहेरे, नाटकाला येईन म्हणे. धड दोन वाक्यं देखील सांगितल्या- शिवाय बोलला नाहींस ना ! इ्याम--आम्हीं असं शिकवलेलं बोलत नसतो पोपटासारखं. मीरा--लेखक म्हायचं आहे ना तुला १-मग पोपटासारखंच बडबडावं लागेल तुला ! इयाम--कुठल्या आवाजांत १खऱ्या कीं पिचलेल्या १ ( घाबरला बेटा )- नको आई मला नाहीं ब्हायचं लेखक ! मीरा--सोपं असतं रे, मोठमोठी इंग्रजी पुस्तकं घ्यायचीं- इयाम--( अदबीने ) आई, मी वेमानिक झालों तर नाहीं कां ग चालणार १ मीरा--कशाला १ लोकांच्यावर बांब टाकायला ? इयाम--नाहीं-सांगू ठुला. माझी एकच इच्छा आहे. विमानांतून आमच्या बाईच्या घरावरून झडप मारायची आहे मला. मीरा--डोक्यावरून कां नाहीं रे १ इयाम--माझं तेंच म्हणणं ' होतं, पण सूदन म्हणतो, विमान कोसळून पडेल ! मीरा--बाईवर तुमचा येवढा राग कां रे १ इया[म--तिच्या वर्गात शिकायला यायचं होतंस, म्हणजे समजलं असतं. सदानकदा आमच्यावर खोकत असते. कांग ती असं करल्ये * मीरा--तिला किनई मुलबाळ नाहीं. मुलं नसलेल्या बायका चिडखोर होतात. इयाम--अन्‌ तूं चिडत्येस माझ्यावर ती १ मीरा--चिडत्ये कां रे मी १...चांगलं द्रिकबतात शाळेत. [ स्हुछावर चढून मीरा वरच्या भागावरची धूळ झाडून काढले. ] 'हयाम--तं काय शिकली होतीस ग द्यार्ळेंत १ आट प टि टी टी टी ल निट चि टी टी क आ च टी नी ची च ऑर ऑन न ऑर चि अ टी पि. अरा न. अ नी च. टी री चि अ सिटी चिन