श्रीमद्भगवद्गीता २ | Shriimadgavadgiita 2

अध्याय सातवा. ५ य॒ज्ज्ञात्वा नेह भूयोडन्य- ज्ज्ञातन्यमवशिष्यत ॥ २ ॥ सविज्ञाने ज्ञानं ( प्रत्यक्ष अनुभवासहित ज्ञान ) इदं (-ते-आतां) ते अहं ( तुहा मी ) अशेषतः वक्ष्यामि ( समग्रतः, संपूर्ण रीतीने, सांगण्या प्रारंभ कारिता ) यत्‌ ज्ञात्वा ( हे ज्ञान समजळे असतां ) भूयः (पुनः ) अन्यत्‌ ज्ञातव्यं न इह अवशिष्यते ( आणखी कांही एक . नाणावयाचें येथं राहत नाहीं. )-पारांश पुहा आतां स्वानुभव येईल असें परमेश्वरविषयक ज्ञान संपूर्णत्यानें सांगतों कीं जे समजलं असतां आणखी कांही समजून ध्यावयाचें उरत नाहीं. मनुष्य सर्वश्च होतो. ज्ञाने ते तभ्यमहे सविज्ञानं विज्ञानसाहेत॑ स्वाचुभवसं- युक्तामेदं वक्ष्यामि कर्थयिष्याम्यदाषतः कात्स्न्यन । तज्ज्ञानं विवक्षित स्तीति भ्रोतुरभिमुंखीकरणाय । यज्ज्ञात्वा यज्ज्ञानं जात्वा नेह भूयः पुनज्ञोतव्यं पुरुषाथैसाधनमवशिष्यते नावः कषा भवतीति मत्तत्त्वश्ञो यः सः सवशे भवतीत्य्थः । अतो विशिष्टफलत्वाइलेभं ज्ञानम्‌ ॥ २ ॥ ज्ञान म्हणने शास्त्रीय ज्ञान आणि विज्ञान म्हणने अनुभवयुक्त ज्ञान होय. ज्ञानाचा प्रत्यक्ष अनुभव येणे, शास्त्रांतील पिद्दांतांचा प्रत्यक्ष परिचय होण, जसं शास्त्र सांगते तशीच स्थिति आहे अर्ल कळणे, याचे नांव विज्ञान होय. हें ज्ञान तुझा आतां विज्ञानासहित आतां कांही एक शिछक बाकी न ठेवितां, संपू्णत्वान, सांगते. शिष्य--म्हणजे पृथ्वी वाटेळी आहे व ती आपल्या सभोवती व सूर्यासभावती नित्य हिंडत असते हं शाब्रीयज्ञान प्रत्यक्ष अनुभ- वाने सिद्ध करून देते अशासारखेचना ! रे गुरु--होय हें विज्ञानसहित ज्ञान अशेषतः म्हणजे साधनफला- सहित प्राप्त झाले असतां त्याची फल्श्चति अशी आहे कीं ज्याला हं सविज्ञान ज्ञान विस्तरतः साध्य झालें त्याह!ा पुरुषाथसिद्धीसाठी,