शिंपळे आणि मोती | Shinpale Aani Moti

चमत्कारिक कल्पना प्‌ जुनी आठवण झाली, कीं मळा अजूनही हसू येत. माझ्या लहान- पणची गोष्ट आहे. शाळेत जात असे मी तेव्हां. आमच्या शेजारी रहाणाऱ्या गूहस्थांनीं आपली ब[यको नुकतीच कोंकणांतून झुंवहला आणली होती, साधीभोळी होती बिचारी बाई. तिची छहान मुलगी एकदां आजारी होती. पक दिवशी दुपारी त्या सुलीचे जरा जास्त झालं. ती बाई घाबरून गेली. तिला कांहीं सुचेना, “ जरा हपीसांत जाऊन यांना बोलावून आणशीळ का रे बाबू ? ” तिन काकुळतीला येऊन मला विचारले, “ हो, ” मी म्हणाली, “ कुठच्या हृपीसांत जातात ते ? पत्ता काय त्यांच्या हपीसाचा ? १” “ पत्ता कसला ? अरे कोटांतल्या हर्पासांत, “ माझा प्रश्न अगदीं वेडगळ: पणाचा समजून ती मला उत्तर देऊं लागली, “ तुझे मामा नाहीं क जात हपीसांत १ ” “ अह्दो पण काकू, ” भी म्हणाला, “ मामांचे हपीस मला माहीत आहे; पण दॉकररावांचं हापीस मळा कुठे माहीत आहे ? ?” ““ म्हणजे??? ती जरा गोंधळून म्हणाळी, “तुझ्या मामांचं हपास आणि यांचं हपीस वेगळं आहे वाटतं !? सव लोक कामाला जातात ते हपीस एकच आहे ना रे ??' _ मला हसता हसता पुरे वाट झाली. हपीस नांवाची एक भलीमोठी इमारत कोटांत असून तिच्यांत सर्वे नवरे कामाला जातात, अशी त्या भोळ्या बाट्रेची कल्पना होती !