अनामिका १ | Anaamikaa 1

त्याचे धन हरपले ! प प्रथम हंसूंच लागावयाचा. हें आपलें वैगुण्य ओळखून भिवा इतरांपासून दूरदूरच असे. पण याला कोणाचाच इलाज नव्हता. आम्हां मुलां- च्याशीं तर तो काहि बोलला नाहीं. आपण म्हणतों कीं मले चांगलीं, देवाची लाडकीं, निरुपद्रवी, आणि गोड असतात. पण ते खरे नाहीं. त्यांना कांही शहाणपण नसते. दुसऱ्यांच्या भावनांची त्यांना कल्पनाहि नसंते; आणि अवगुणास (कैंवा शारीरिक व्यंगास फिदीफिदी हंसण्यांत त्यांना कसलाही संकोच किंवा लाज वाटत नाहीं. आम्हीं भिवाचे बोलणे अथीत्‌ एकाद्या वेळीं ऐकलेले; पण तेवढ्या माहितीवर आम्हीं त्याला हसावयाचे आणि इतरांप्रमाणे त्याला *िंगाणा पाटील * म्हणावयाचे-मला आतां त्या गोष्टीचें वाईट वाटते. काय वाटेल त॑ म्हणा; पण लहानपणी आपल्याला अक्कर कमीच असते. आतां मीं त्याला त्या वाईट नांवाने कधीही संबोधिले नसतें. भिवा मोठा सञन माणूस होता. गांवांतील ट्रेगच्या उपद्रवा- मुळें हदी माणस आपल्या शेताच्या कांठी राहावयास आर्लीं आहेत; पेग संपला कीं इथून जातील; तर त्यांची थोडीशी वर्दळ आपण सहन करावी; अशा हिशेबाने भिवा वागत असे. तो कर्धी कोणावर खेकसला नाहीं कीं कोणाला त्याने हिडिसाफिडीस केले नाही. पण त्याच्याहीपेक्षां भिमाबाईची आम्हा मुलांवर मोठी ममता असे. येवढी कर्दनकाळ बाई, पण आम्हांला ती अगदीं प्रेमळ मावरशप्रिमाणे वाटे, आमचीही तिच्याशी वर्तणूक लाघवीपणाची असे, विहिरीत ड्ंबावे, पाणी पाटांत वाहूं लागल कीं तिच्याबरोबर वाफ्यांत शिरावे, आंब्याखालीं बसून ती जितरापाकडे बघत बसली असली म्हणजे आसपास बागडावे; तिचे प्रेमळपणा[चं वोलणे कधीं सुटले नाहीं. भिवा एकटाच गणूर्शी काय बोलत असे व भिमाबाई आम्हांला इतके जवळ कां करी हें आमच्या तेव्हां ध्यानांत कसे येणार १