उल्कापात | Ulkaapaat

व्यवहार आहे हा ' ७) सबब पुटपुटत माझ्या टेबलाकडे जाऊ लागलो, आज दुर्देव तर हात धुवून पाठीमार्ग लागल्यासाररखं दिसत होते. टेबलावर फायलींचा ढिगारा पडला होता. माझ्याबरोबर काम करणारा गौखले--- तो तर खुशाल भिंतीला खुर्ची टेकवून, द्ाातातल्या टाकांम दात कोरीत पडला होता. त्याच्या औदठावरच्या शाईच्या डागाकडे पाहून तर माझें भानच नाहीसे झा एरवॉंच त्याचे “काय मिष्टर' हे सब्रोधन चीड आणण्याजोरग होते यात शकाच नाहीं. पण त्या दिवशीं तर--- माझ्यापासून दूर होता म्हणून ठीक. नाही तर त्याने तोंडातच खाली असती-- ओठावरच्या निळ्या रगाला गालफडावरील ताबड्या रंगाची जोड मिळाली असती गोखल्याला एक मोठी वाईट खोड होती-- आणि ती म्हटली म्हणजे त्याचे नाकाचे चाळे. एक तर त्याचा फ्रच कट, मभिशाचीं बुरखुर्ड उगीचच्या उगीच ओढर्णे,---- आणि--- त्याच्या रुमालाकरता माझा प्राण चालला तरी तो रुमाल मागण्याचे धेर्य माझ्याच्याने झालें नसते, आज ह्या सव गोष्टी सुता- सारख्या माझ्यापुर्दे नाचू लागल्या साडेपाच वाजता घरात पाऊल टाकतो तो हातात बादली घेऊन कावेरीची मूर्ति पुढं उभी-- आर्गीत तेळ “मोलकरीण नाही का आली * मी तुसडेपणाने विचारले, कावेरी काहीच न बोलता तशीच नळाकडे जाऊ लागली. 'कावेशी--' इतक्प्रा दिवसात आजच मीं तिला रागाने हाक मारली. “कवेरी-- बहिरी आहेस का * नी पहातेस काय वेंधळ्यासाररखे १ मोलकरीण येऊन गेली असावी. मी पूजेला गेल होत घराला कुलूप द्दौत.' “'कावेरी-- दिवसेदिवस तू स्वतःला फार शहाणी समजू लागली आहेस वाटत ! मी नको म्हणून म्हणाली असताना तू का गेलीस मगळागौरीछा * तुला माझी किंमतच नाहीं, नाही ! ठेव ती बादली खाली, माझीं धोतर धुण्याचा तुला तरी कश्षाला श्रास १' मीं कोट काढून तसाच बस्करावर फेकून दिला. कविरी तशीच हातात बादली घेऊन नळावर गेली. मीं तर निश्चय केला, काय वाटेल ते होवो, आज हिला जरा तरी शिक्षा केलीच पाहिजे. मी सागितले असताना ऐकत नाहीं *