रत्नदीप | Ratnadeep

< रत्नदीप “ काय झालंय कोण जाणे ! पहांटेपासून तिचा पत्ता नाहीं. ” तें ऐकून राखालला मोठा धक्का बसला. त्यानें विचारलें, “पत्ता नाहीं१ म्हणजे काय१ कुठं गेळी ती १” “ देव जाणे ! तुझे दादा तोच तपास करायला गेले आहेत. ” राखालनें विचारले, “कांहीं भांडणतंटा झाला होता का! ” “ तसं कांहीं नाहीं. काल ती दिवटी हातीं घेऊन सैंपाकघरांत जात होती. त्यावेळीं तिच्या हातची दिवटी खालीं पडली. तेव्हां मीं म्हटले, कीं असं तेल हांडलेस तर कसं होईल १ आपला हा ओढघस्तीचा संसार-जरा सावघपणें चालावं - एवढंच मीं बोललें होतें. तेव्हांपासून ती फुरंगटून राहिली होती. रात्रीं नीटशी जेवलीसुद्धां नाहीं --?” राखालला वाटलें, वहिनी सांगत होती त्यापेक्षां कांहींतरी विशेष झालें असावें. त्यानें पुन्हा विचारलें तेव्हां त्याला कळून आलें, कीं रात्रीं ती छोस्या मुलीदोजारीं झोपली होती. ती केव्हां उठून निघून गेली तें त्या मुलीला सांगतां येत नव्हतें. सकाळीं मागला दरवाजा उघडा असल्याचें दिसून आलें. तें ऐकून कांहीं वेळ विचार करून राखाल म्हणाला, “मला वाटतं, तिनं मागल्या विहिरीत जीव दिला खास! मीं पाणबुड्याला घेऊन येतों--?” असें म्हणून तो जायला निघाला तेव्हां वहिनी त्याला अडवून म्हणाली, “९ कशाला जातां भावजी! बुडालीच असली तर इतका वेळ कांहीं जिवत सांपडायची नाहीं. आतां आपली अन्रु झांकली पाहिजे. काल रात्रीं माहेरचं बोलावणं आल्यामुळं ती निघून गेली असं सांगायला हवं.” वहिनीचें तें भाषण ऐकून राखालला फार वाईट वाटलें. तिला कोणती दांका आली असावी, याची कल्पना येऊन तो म्हणाला, “तुला वाटतं तस॑ नाहीं बरं वहिनी ! एक तर तिन॑ रागारागाने जीव दिला असेल किंवा खरोखरच ती माहेरी निघून गेली असेल. मीं एकदां विहिरीकडे पाहून येतों. ” मागीलदारीं जाऊन त्यानें विहिरीपाीं अंदाज घेतला, पण तसें कांहीं संदयात्मक चिन्ह त्याला दिसून आलें नाहीं. कदाचित्‌ थोड्याच अंतरावर असलेल्या मोठ्या तरळींत तिने उडी घेतली असेल अशी कल्पना करून तो तिथवरद्दी पाहून आला, पण कांहीं पत्ता लागळा नाहीं.