ळोळन बैरागीण | Lolanabairaagiin

(३ ) कप[ळ विस्तृत हाते; परंतु त्यावर भीतीने आपर! बराच अंमळ बमविळा होता. तिने आपल्या हांच केशांचा वचडा बांधळटा हंता, तरी त्यांतील किल्यिक कुरळ कॅश विखुर- ह होते. चाफ्याच्या कळीप्रमाणे तिच नाक सरळ होतं तिच्या शामिवंत गाळांवर व हनृवर्टावर गांदळलं' हातं व तिची दहकांति सुवणांप्रमाणे होती त्यू! मुग्धच्या अंगांत भगव्या रंगाची कफनी असून सवागास राख फांमळी होती. तिच्या गोंडस हातांत काठी होती. उजव्या खांद्यावर ्रीन होती. पायांत पाडसेरक्षणा- चें काणतच साधन नव्हतें. ती कवळ आपल्या भीतीचे मूळ शाधित असावी अमे तिच्या नंत्रांवरून व स्थितीव- रून दिस; परंत ती तिची भीति व्यथ होती अशा त्या योवनसंपक्ल पण विरक्त दिलणाऱ्या मी ची आणि त्या अफगाणांची दृष्टाहप्ट होतांच तिन आप- ली काठी व बीन ही जमिनीवर ठेविली, आणि दोन्ही हात जाटन दीन स्वरान ह्यणाळी: सरदार भाई !' मजवर दया करा व माम रक्षण करा. मी यःकश्वित्‌ केगाळ बशी ण आहे. ही बीन वाजवीत व गात मीं गांवोगांव द्िरतं आणि भाकर-तुकडा मिळेळ त्यावर उदरनिवाह करिते. जे खरे शर असतात, ते शारणागतास विलकल दःख देत नाहीत. तुम्ही थोर अहां. तेव्हां मदय अंतःकरणाने मळा अभय द्याछ व माझ मागण एकाळ, तर इश्वर तुमच क- ल्याण करील. असं ह्मणन ती बेरागीण गाऊं ळागळी “* तन खाक मळी: पहेनी कफनी । कर जामूनका; सामान चळी ।।