वेड्यांचा चौकोन | Vedngyanchaa Chaukon

अंक पहिला ११ राजा : मी प्रेमांत सांपडली आहे बन्या. गळ्याइतका प्रेमांत बुडाली आहे, आणि प्रीतीच्या होदांतलें पाणी रोज एक इंबाने वाढत आहे. बन्या : अशा स्थितींत तं केव्हां बुडशील तें समजायला हृवंयू होय १ हं तर अगदीं सोपें काळ काम वेगाचं गणित आहे. राजा : नाही, मला बुडून चालणार नाहीं. मला जिंकलं पाहिजे, माझी प्रीति सफल झाली पाहिजे. बन्या : राजा! कंटाळला बुवा ह्या तुझ्या प्रेमांत पडण्याला. अरे, रोज कसला प्रेमांत पडतोस १ एखाद्या दिवशीं तरी सुट्टी द्यावी त्या खत्रीजातीला. मला बाटतें कीं, प्रेमांत पडतोय असं वाटळें कीं डोक्यावर तूं एक थंड पाण्याची बादली ओतून घेत जा. त्यानें कदाचित तुझें हं दुखणे बर होईल ! राजा : नाही रे बन्या! हं अगदीं शेवटले आणि खरें प्रेम आहे. बन्या : परवां देखील तूं हच म्हणत होतास. पण तँ शेवटले न ठरतां त्यांचाच मात्र शेवट झाला. आणि आतां आज ह नवीन. राजा : परवांचं कसलं रे तें बन्या ! त्या पोरीला प्रेमाची चाडच नव्हती. मी माझं प्रेम तिला सांगितलें तर ती म्हणाली कीं, तुमच्यावर प्रेम करण्यापेक्षां मी सावजनिक नळावर प्रेम करीन. बन्या : मग तूं ताबडतोब सावंजनिक नळासारखा कमरेंत वांकून आणि तोंड वासून तिच्यासमोर उभा राहिलास कीं नाही ! राजा १: छोड दे बह्द बात बन्या ! आतां ह्या पोरीवर मात्र माझें खरोखर प्रेम बसलें आहे. ह्यापुढे जन्मभर माझा रोजचा प्रेमाचा रतीब मी तिलाच घालणार. बन्या : बरें मग. होऊं दे की सुरू तुझा रतीब. राजा : त्यांत अशी अडचण आहे बनाजीराव, कीं तित्चं माझ्यावर प्रेम आहे ह अजूत तिच्या ध्यानांत आलेले नाहीं. बन्या : सबूर ! सबूर ! फार गुंतागुंतीचं बोलायला लागलास तूं अर्लाकडे, राजा; काय म्हणालास तूं १ तिचं माझ्यावर प्रेम आहे ......