ळांच्छित चन्द्रमा | Laanchchhita Chandramaa

लॉच्छित चैक. आपण 'आंत बोलत होतों, त्या वेळीं हा दाराबाहेर उभा राहून आपल्या गोष्टी ऐकत असावा, अशी हरदेवास शका आली. त्यानें किंचित्‌ पुढे होऊन विचारलें “ कोण तें!” एकदम दचकून भानावर आल्याः सारख करून या अपरिचित तरुणानें इकढे तिकडे पाहिलें. हरदेवास पाहतांच तो पुढे आला व हणाला, “राणाजी इकडे आहे आहेत ना!” हरदेवाची शंका वाढूं ठागळी. त्यानें विचारें, “ कशावरून १ आपण त्यांच्यावर कोणी पाळत ठेवणारे आहांत वाटतें? किह्वेदारान- ” हर- देवाचे मागें कोणीं खाकरेले ! हरदेवाने वळून पाहिलें तों राणाजी. हरदेव लाजला. तों किंचित्‌ बाजूला सरला. राणाजीनें पुढें येऊन त्या अपरिचित तरुणास झटले, “ आपलें काय काम आहे!” दोघांनीही परस्परांकडे निरखून पाहिलें. दोघांच्याही मुद्रेवर आश्चर्य दिसे, आलेल्या तरुणास राणाजीची तीक्ष्ण दृष्टी सहन झाळी माहीं. त्याने आजूबाजूला व विेे- करून बाजूला उभा असलेल्या हरदेवाकडे साशंकपरणे पाहात हटले, “ पला आपल्याला कांहीं सांगावयाचें आहे.” आवाज ऐकतांच राणाजी दचकला. त्याने पुन: एकवार त्या तरुणाकडे निरखून पाहिलें. त्या पाहण्यापासून त्यास कांहीं तरी बौध झालेला दिसला. त्यानें भुंवया अकुंचित करून दूर दिसणाऱ्या एका दिव्याकडे पाहिढें व त्याचें को त्यास सुटलं. त्याचे मुद्रेवर हास्य दिसूं ठागलें. त्यान हंसत हंसत विचारले, “ मग आपल्यास एकांत पाहिजे असेल नाहीं! ” राणाजीचें तें हंसरणें पाहून त्या तरुणाचे मन अस्वस्थ झालेलं दिसटें. तो पुढें चालत हणाला, “ हो-” राणाजी हरदेवाकडे वळून हणाला, “माही समशेर ४ आण पाहूं. मी बसलो होतों, तेथेंच खुंटीला आहे. ” “ तढवार काय करायची ! ” अपरिचित तरुण झणाला. “स्री निःशखर आहें. माझ्यासारख्या निःशस्र माणसाबरोबर एकटे येण्याला वीरमणी राणाजीला भीति कां वाटते १” राणाजी हंसला. त्यानें हरदेवास सांगितले, “ बरे, माझी तलवार महालांत पाठवून दे. मी सडाच जातों. ” असें ह्मणून तो त्या तरुणा- बरोबर गेला, हरदेवाला हें बरें वाटढें नाहीं. तो हात झाडून झणाळा) भु