प्रतिज्ञा | Pratigya

प्रतिज्ञा आआआ आपका आहा सीन ळा | जीजा असन भी मोजली मजीा्नानाजाीसीसाससीनी नीज मप मनोज प्ली साटी. टी ऑडी नाीसी्ाजीज्ी नजी शल असी सीजी आज जी हीठी की आ भी ळी की की कली सुरू होतांच भाऊ सवानाच उद्देशून म्हणाला, “ आतां खाली गेलंच पाहिजे.” सर्वजण जिन्याकडे वळले तेव्हां तेवढ्यांतही उषाची व इयामाची चेष्टा करण्याची तिनापांना लहर आली व भाऊला विचारल्यासारखं करून ते म्हणाले, “ अरे, या दोघींची घोडी तयार आहेत ना १” तें ऐकतांच श्यामाने चपापून विचारलं, “ म्हणजे काका, आम्ही घोड्यावर बसून मिरवणुकीत यायचं कीं काय १” चेहरा निर्विकार ठेवून सिनाप्पा म्हणाले, “ अथात्‌ ! तुम्हांला आठवण नसेल, पण आक्का पांच सहा वर्षांची आणि तं तीन चार वर्षांची होतीस तेव्हां तुमच्या वडिलांनी तुम्हां दोघींसाठी दोन छोट्या करड्या तट्टांची जोडी ठेवली होती, आणि एकदां तुम्ही तांबड्या मखमलीचे विजार-कोट अन्‌ जरीच्या टोप्या घाळून तट्टांवर बसून शिलंगणाला आला होतांत, आज किती वषीनीं तुम्ही आपल्या गांवच्या दसऱ्याच्या छोट्या स्वार्यंत येणार, तेव्हां पूर्वीच्याच त्या थाटानं नको न्यायला ठुम्हांला १?” आतांपर्यंत गप्प राहिलेली उषा आपल्या बहिणीला म्हणाली, “ काकांची एकेक होस मुलखावेगळी! आतां घोड्यावर का ग बसायचं आपण १” परंतु ह सारे बोलणं ऐकतांना भाऊ कारकून आपलं इसूं दाबीत आहे हॅ श्यामानं पाहिलं होतं, व ही सारी काकांची मस्करी चालली आहे ह तिनं ओळखलं होत. म्हणून ती डोळे मिचकावून आपल्या बहिणीला म्हणाली, “ अग बसं घोड्यावर, त्याचं काय मोठंसं१ घोडा म्हणजे कांहीं रे न