पवनाकांठचा धोंडी | Pavanaakaanthachaa Ghondii

पषनाकांठचा घोडी राखेनं भरलेले हात झाडीत येसकरीण दारांत ठाकली. ती दादल्याकडे पाहून चिडीनं बोलली, “ व्ह्य पर - मी म्हनत्ये--?” ४६ म्ह्ना | 39 “ हितं श्या घालीत बसलाय, त्ये हवालदारांना जाऊन का सांगत न्हाई ? त “ मोटी आली इ्यानी मला शिकवाया ! तांबडं फुटलं तवा ग्येलतो हवालदाराकड5ड---** “ मंग ! काय बोलले १ इक्ता गावगाडा वढीत्यात, तर आमचं म्हारा- घरचे भांडन काय जड हाय होय त्येन्छा मिटवायळा१ ?” ““ अग पर्‌ - भ्येटलच न्हाई ! १ “ पुन्ना जाऊन पघा. ह्या म्येल्याची काई तरी वाट लावा, तवा माजा जीव थंडगार हुईल.”* “: ळ्हय व्हय. त्येच्या बायलीला - कवा तरी मी मुडदा पाडनार त्याचा ! ?” राखेचा हात हनुवटीखालीं टेकवून येसकरीण म्हणाली, “* खर का काय१ त्यो पांडरा सोमवार कवा उगवनार! मी दारांत आरती घेऊन हुबी ऱ्हाईन पघा तुमाला ववाळायला ! येक उलय्या पिसाची कोंबडी टाकीन ठुमच्यावरून उतरून ! ”” तावातावाने येसकर उभा राहिला. थेसकरणीकडे हात नाचवीत तो बोलला, “< ए्‌ ! मला राग आनूं नगस ! बरं व्हायाचं न्हाई---? “* अव, तुमच्याशी लर्गीन झालं तवाच माजं जे व्हायाचं त्ये काळं पांडर झालं. आतां आपल्या जावयाचं पघा. म्येल्यानं -मुडदा ग्येला त्येचा - माझ्या लेकीला शुरावानी मारळे---?? येसकरानं आपलीं घुंगरं लावलेली काठी उचलली, आणि लांब ढांगा टाकीत तो गांवाकडे चालला. आक्या कोळी टकळीवर दोऱ्याला पीळ भरीत भेंडीच्या झाडाखालीं उभा होता. त्यानं येसकराचं तोंड वाजतांना ऐकलंन्‌ , अन्‌ म्हणाला,