हरिवंश | Harivansh

१३ केसरी, ब्रिविधज्ञानविस्तार वगेरेची भाषा ज्यास बरोबर समजते अशा कोणत्या दि महाराष्ट्रीयास पंतांची कविता कळण्यास मुळीं च कठीण नाही. तयांच्या कोठल्या हि दोंदीडद आर्या काळजीपुर्वक वाचणारास तर पुढ अखेरपर्यंत अवघड असें विद्योेप कांहीं च आढळणार नाहीं. पंतांच्या किष्येक्र काव्यांत कांही ठिकाणीं आढळून येणारा कछिषट्टपणा किंवा दुर्बीघत्व हॉरिबेदांत अत्यल्प प्रमाणांत आहे. कोणते हि प्र उबडून पाहिल्यास त्यांतलि सुलभपणा सर्वच [दसून यईल. या ग्रंथाची भाषा साधी, सुंदर, प्रौढ, अलंकारयुक्त व नेटनेटकी अशी 'च आहे. पंतांची भाषा नेहमीं संस्कृत पद्धतीच्या वळणावर असते, तद्रत येथ हि ती गेली आहे; परंतु संस्कृत दाब्दांचा किंवा मोठमोठ्या समासांचा भरणा या ग्रंथांत अगदी कमी आहे. ठिकठिकाणीं मनोहर डट्टांत, छोकीत्ि, पाचासुरूप भाषणे, अर्थान्तरन्यास यांदी ती नटविळेली आहे. बोधकारक बचनार्नी तर सर्व काव्य ओथबळळे दृष्टीस पडते. खोगार, वीर य भक्ति या रसांचा उत्तम [वकास या काव्यांत झाला आहे. लात्यय, पाश्‍िणित वयांत लिहिलेला हा ग्रंथ अनेक कारणानी एकंदरात चांगळा उतरला आटे, असें सामान्य वाचकास सद्धा बादल असे आम्हांस बाटत. पंतानी स्त्तः कांहीं ठिकाणी अथय्रातक टीपा 1छहिल्यानें [किती मदत झाळी आहे याबद्दल पा एक च उदाहरण देवा. बाराव्या अध्यांतील ८४ वी आर्या पहा. या आर्येचा उत्तराथ बाव्यसंग्रहांत, पूर्ण, न जसा सुबा[कर कविदाचा हीन काय गातात 1! असा छापला आद, आणि “* कविवाचाब्कवीच्या चारणी] हाच्माचाला, १बकठाळा; ४ गातात याख कर्म? अक्ला त्यावर खापा दिल्या आहत. नसून काही च अर्थ होत नाही; फिबा कांही वरी झोढातामाने उ्स्यास तो समाधानकारक दोत नाडी ह सहस ठमथ्यांत पडल. प्रस्तुत पुसकाय ना भोसिचा (द्टळा अर्थ कसा समपय आहे दि तो पाल्यास घ्या ४२८. सदरची नी